Ik mag het vaak meemaken. Mensen in een kring. Soms gebeurt dat zomaar, soms gepland. En vaak gebeurt daar iets. Een kring doet wat. Mensen hebben er iets aan om samen te zijn, te delen en naar elkaar te luisteren. Ik mag getuige zijn van hoe krachtig dat dat is. Hoe mooi. Tenminste, als dat kringgebeuren veilig is. Als je samen elkaars gelijkwaardigheid erkent, hoe verschillend je ook bent. Als ieder uniek mag zijn en eerlijk. Als er stilte mag zijn die warm aanvoelt. Als ieders stem ertoe doet en ook het zwijgen, een grapje, een knipoog, de koffie of thee en dat meegebrachte lekkers. Als je elkaar laat uitspreken. Als je ziel kan opengaan en je ook die van de ander kunt aanvoelen. Dan gebeurt er veel. Gewoon en bijzonder tegelijk. Met en zonder woorden. Even of tijdloos. Neem nu een Bijbelbabbel. Maandelijks een volgend hoofdstuk uit de Bijbel, [...]

Mijn leven is redelijk comfortabel. Pure chance. Ik heb de kans en de ruimte om te doen wat ik graag doe: zijn bij mensen voor wie het leven door pure malchance allesbehalve comfortabel is. Maar dat went nooit. Elke confrontatie met toenemende kunstmatige maatschappelijke kloven, en met de rauwheid en wanhoop aan de andere kant van dat comfort, gooit me overhoop, doet mijn hart bloeden, vliegt me naar de keel, van verbijstering en onmacht. Ik lees Pascal Debruynes boek "Gezinshereniging onder druk" en herken de enorme inzet ook in onze eigen organisatie, in dit ontmoedigende doolhof. Ode aan al wie ermee bezig is, in de eerste plaats aan mensen op de vlucht zelf. Je als hun bondgenoot openstellen en openhouden voor hun realiteit is zwaar, ook al geeft het je leven drive en zin op een diep niveau, doordat je elkaar versterkt in het doorzetten en blijven hopen. Ik mag [...]

Grondig aanpakken. Uitbreken. Heropbouwen. Anders inrichten. In fases denken. In gesprek gaan. Je weg zoeken. Daar veel voor over hebben. Je moet maar durven. Dat is wat er hier gebeurt. En reken maar dat het een waagstuk is. Het PSC heeft het aloude robuuste Werk Der Daklozen onder haar bescheiden vleugels genomen. Of gekregen. Samen in de storm van de woningmarktproblematiek. Want samen kun je er nog meer aan doen. Niet pleisters plakken, maar tot op de fundamenten durven gaan en samen iets nieuws realiseren dat stormen kan doorstaan. Collectieve opvang is niet meer van deze tijd, is niet meer dan een instantnoodoplossing. Elke mens heeft een eigen thuisplek nodig, administratief erkend, om vanop dat fundament zelf een menswaardig leven te kunnen opbouwen. Veel mensen leven met puin, letterlijk en figuurlijk, hetzij doordat hun herkomstland in oorlog ligt en vluchten ontwortelend werkt op je ziel; of door allerlei factoren. Dan [...]

Als ik een blogstukje schrijf, is dat meestal allereerst om mij te uiten over wat mij raakt. Wie het interesseert pikt het op. We vinden elkaar als schrijver en lezers vaak wel, zelfs als u of jij in een heel andere context leeft. We vinden elkaar in het mens zijn, leven, in de wereld staan, en wat ons daarin inspireert. Deze keer wil ik mij voor een keertje richten tot een bepaalde groep onder u. Tot mensen die zich met een kerk verbonden voelen. Die daar vaak druk mee bezig zijn, er hun leefwereld in vinden. Er moet mij namelijk iets van het hart. Een eerlijke verzuchting. Na zes jaar met één voet in die kerkelijke wereld en met de andere voet in de welzijnssector dringt een opvallend verschil tot mij door. Wat zijn we in kerken eigenlijk bevoorrecht! Misschien zelfs verwend. We beseffen vaak nauwelijks nog hoe comfortabel het [...]

We werken hard, in onze kleine organisatie, en velen met ons. Met hart en ziel, met liefde, visie en een vurig gedroomd doel voor ogen: een menselijke, rechtvaardige, warme samenleving. Daartoe creëren we plekken en projecten die tonen dat dit kan. We doen dit met heel verschillende mensen samen – jongeren en gezinnen op de vlucht, ouderen in armoede, inwoners van Burkina Faso – die op allerlei manieren tegen muren oplopen en uitsluiting ervaren. Of op z’n minst heel veel moeite moeten doen voor gewoon een menswaardig plekje in het land, tussen mensen en voor een beetje zin in het leven. En met hen samen botsen wij tegen muren aan. We ondervinden veel tegenslagen in wat we doen. Projecten lopen vertraging op, er komt niet die subsidie vrij waar we met zulke goede argumenten voor gepleit hebben, er hapert wel ‘s wat in onze panden, en ook in onszelf. Hoe [...]

100 doden bij een zoveelste bombardement. Een presidentskandidaat die aanmoedigt tot oorlog. Toenemende maatschappelijke kloven en crisissen. Boze boeren, zieke natuur, giftige lucht, kapotte aarde, stijgende zee. Mensen die op straat belanden. Eenzaamheid die ondermijnt. Hulpverlening met wachtlijsten. Goede mensen met burn-out. Het web van wanhoop weegt. Zwaar. Donker. Ik fiets naar één van mijn werkplekken met dat alles als een loden bal in mijn buik. Fietsend laat ik soms mijn tranen lopen. Het valt toch niemand op en de wind streelt ze weg. Ergens op mijn route moet ik door een trekgat tussen gebouwen, waar de wind dubbel zo hard doorheen jaagt. Symbolisch voor het leven buig ik mij tegen die forse wind in, staand op mijn trappers. Aan het einde van die tunnel zie ik een jongetje van een jaar of zes aan de hand van zijn papa. Hij huppelt. Wat lief, voel ik. Een vleugje zachtheid. Ik [...]

Het is een harde wrede wereld. Maar ik kom zoveel goedheid tegen. Het raakt me altijd opnieuw. Ik had vorige week iets schokkends meegemaakt. Dit is niet de plek om daar meer over te vertellen. Het heeft me een hele week gekost om het een plekje te geven. Toen het net gebeurd was, kon ik mijn eerste emoties kwijt bij de mensen van 't Vlot, onthaal voor dak- en thuislozen, waar ik toen net moest zijn. In het teamoverleg vooraf aan het onthaal was er aandacht voor. Vandaag tijdens het onthaal van 't Vlot kwam een thuisloze die daar niet bij was maar het had gehoord, naar me toe om erover te praten. Hij keek mij aan en vroeg zacht: "Heb je het wat kunnen verwerken?" Zo lief. Vanmorgen belde een vrouw mij die zich al vele jaren inzet voor gevluchte mensen, gewoon als vrijwilliger. Of wij geen woonruimte hadden [...]

Dat gevoel dat er altijd is. Dat je altijd verbergt. Om te functioneren. Omdat weinigen het begrijpen. Omdat je altijd moest zwijgen. Omdat je je schaamt. Het is meer dan een gevoel, het zit in je hele wezen precies. Het kan je zomaar overnemen. Met je aan de haal gaan. Zonder reden. Wel met een aanleiding, dat weet je nu al iets beter. En dat ze dat een trigger noemen. Een trekker van een pistool is dat letterlijk, awelja, zo’n aanleiding schiet je soms zomaar overhoop. Als een sluipschutter. Onverhoeds. Een geur. Een blik. Iemand die je lijkt te negeren. Een bepaalde manier van doen. Voor een ander lijkt het niks. Maar jij, hup daar ga je. Bodem onder je voeten vandaan. Waas voor je ogen. Je moeizaam opgebouwde beetje veiligheid vloeit in een seconde weg als door een afvoerputje. Alles lijkt dan weer wat het vroeger was. Verwerping. Bedreiging. [...]

Twee januari. Typisch zo’n moment om pas op de plaats te maken en reflecterend vooruit te zien in mijn agenda, vanuit de rust van een paar dagen thuis. Dat is mooi gezegd. ’s Nachts voelt dat wel ’s anders. Dan kan het mij overvallen, alsof mijn relativeringsvermogen slaapt en ik niet. Wat gaat er veel gebeuren in het nieuwe jaar. Wat komen er veel taken op mij af. Allemaal ongelooflijk boeiend en zinvol, ik prijs me gelukkig. Behalve op zo’n nachtelijk paniekmoment. Koortsachtig begin ik te zoeken naar mogelijkheden om het aan te kunnen. Kan ik dan niet beter dat en dat wat minder gaan doen, die taak wat meer spreiden, dat en dat misschien wel schrappen? Al jaren onderhoud ik contact met een vrouw met sociale fobie vanuit een traumatische jeugd. Ze komt van ver en de laatste jaren wordt ze niet meer helemaal door haar trauma’s beheerst. Ze [...]

"Hebdegij een safke voor mij?", vraagt hij in het kerstonthaal van 't Vlot aan een andere gast. "Nee man, ik ben dakloos." Ik betrap mezelf erop dat ik schrik. Natuurlijk komen er naast thuislozen (mensen zonder convenabel onderkomen) ook mensen zonder ook maar enig onderkomen, letterlijke straatbewoners, in 't Vlot. Maar bij alle gezelligheid, lekkers en vrolijkheid van dat moment die ons in een feestroes zou kunnen brengen, moet dat zinneke me terugbrengen bij de realiteit. "Ik ben dakloos, ik heb zelfs geen sigaret of niks." Ik bekijk de man en zie het niet aan hem. Dat kan. Je waardigheid bewaren is een hele kunst. Een paar uur later overkomt me het nog eens, maar dan in het kerstfeest in onze Jongerenwerking. Ik sta naast een jonge jongen tegen de radiator te kijken naar de kerstgezelligheid. Hij blijkt geen Nederlands te spreken, ahnee, hij is nog maar net in België. [...]

31 oktober 2023. Hervormingsdag. Protestanten denken aan het symbolische moment die dag in 1517, dat Maarten Luther viraal ging met zijn protestmanifest. Protest tegen machtsmisbruik in Gods naam. Luther leerde ons dat je als gelovige en als kerk nooit mag denken dat je er bent, maar jezelf en je gelovigheid altijd in vraag moet blijven stellen. Des te erger dat ook protestantse kerken sindsdien vaak ontaard zijn in bolwerken van religieus gelegitimeerd machtsmisbruik. Kolonialisme, slavernij, bezitsdrang, uitbuiting van de aarde, geestelijke onderdrukking en lichamelijk grensoverschrijdend gedrag, dogmatisme, arrogantie en hypocrisie vormen ook ons strafblad. De 20ste en 21ste eeuw doen de instituten ineenstorten en dat is goed. Dat werpt ons terug op de vraag: wat blijft er over? Als macht en bezit uit onze handen glippen en prestige en vertrouwen (terecht) verdwijnen. De huidige hervorming zoeken we nauwelijks zelf, maar dringt zich aan ons op, ferm tegen ons goesting, want [...]

"Hey maat, gij zit daar zo, ik zal u 's opfleuren jong, ik heb keigoe nieuws." Woorden niet van een vrijwilliger aan een dakloze, maar andersom: een dakloze die een vrijwilliger probeert blij te maken. Tegen mij: "Ja, hie se, ik ken de Jos al jààre, das zó ne goeie gast. Die verdient da." En weer tegen de Jos zelf: "kZal u iet laten zien, kijk, ziedis: dees krijg ik morgen, ik kan 'm gaan halen. Zie, da zal u opfleuren se." Wat we te zien krijgen is een filmpje op zijn smartphoneke van een puppy. Hij krijgt die cadeau. Van een mevrouw die zijn dierenliefde kent. Want kort geleden is zijn trouwe kameraad overleden die hem 15 jaar vergezeld heeft: een zwarte labrador. "Weete nog Jos? Toen dieë nog ne pup was, en ikke voor het eerst in het café zonder bier binnenkwam met hem, hebde gij daar niks [...]

Oorlog op oorlog. Al of niet druk gemediatiseerd en becommentarieerd. Elk volgend conflict verdringt de andere om de aandacht. Maar in de hoofden van de mensen die ik ontmoet zijn ze allemaal aanwezig. In hun rugzak. Op hun netvlies. In hun lijf. Oorlog is persoonlijk, als je zelfgebouwde huis voor je ogen is gebombardeerd. Oorlog doet pijn, als je ledematen hebt zien rondvliegen. Oorlog maakt letterlijk kreupel, als angst je hersenen aantast. Oorlog maakt oud, ook al ben je jong. Moedeloos, maar voor je familie ga je door. Wie ben ik dan om kant te kiezen? Mij uit te spreken? Met vlaggen te zwaaien, andere kanten te belichten, mediaberichten te citeren. Alle berichten zijn gekleurd, manipulatief, gereedschappen van macht. Het enige wat telt zijn die vermoeide ogen, die dappere harten, die verwarde zielen. Ver weg en vlak voor mij. Elk teken van moed in dat alles om door te gaan, [...]

We maaien ze niet meer af. Hier en daar zaaien we er zelfs bij. Wilde bloemen. Onkruid eigenlijk. Zogezegd. Want waarom die indeling? Integendeel, eindelijk hebben we ontdekt dat we ze nodig hebben. Voor de bijen. Die de basis vormen voor ons ecosysteem. Het milieu, dat grote gebeuren, begint altijd aan de grass roots. In de grond. En dus is daar Godzijdank weer die weelde langs onze wegen, aan leven en kleur. Aan gelegitimeerde wanorde en lef. Want ze doen het toch maar: daar groeien, in de hotspots van onze uitlaatgassen. Ge moet maar durven. Het zal hun een zorg zijn dat ze er zijn voor “ons”. Ze zijn er gewoon. En volgend jaar bloeien ze weer even lustig. Ze gaan niet meer weg. Vanmorgen viel mijn oog erop terwijl ik naar een afspraak fietste. Hé, klaprozen, nu nog. Dappere meiden vind ik ze. Survivors op rotgrond. Maakt niet uit [...]

Ik kom veel tegen. Hoor verhalen, zie blikken, heb ontmoetingen, trek met mensen op. Ongelooflijk veel moois. Veerkracht, humor, verbondenheid. De rijkdom van diversiteit en tegelijk van samen mens zijn. Zalig is dat. Wat een voorrecht. Maar de miserie is nooit weg. Armoede blijft structureel. Inburgering blijft pokkemoeilijk. Trauma's, ballast, drempels, kloven, ze lijken alsmaar zwaarder, hoger en dieper te worden. Daar kan ik niet naast kijken en dat zal ik ook nooit doen. Daarom bestaat mijn blog niet uit mooie tekstjes die een goed gevoel willen geven. De realiteit is wat ze is. En die wil ik delen. Vandaag kwam die weer 's heel extreem binnen. Oh my God. In de onthaalruimte van sociale winkel Filet Divers. Pas gerenoveerd, een tof speelhoekje voor de kinderen, ... wat zijn ze toch schattig. En ik mag op hen passen terwijl mama haar boodschappen doet. Een kleutermeisje speelt winkeltje. Opeens komt haar [...]

Je lijkt gewoon. Je functioneert. Je lacht, je zwanst, je doet, je zoekt contact. 'Nen toffe, vinden mensen jou. Soms niet helemaal te peilen, maar soit. Een groot hart, dat wel en dat is zo tof aan jou. Jij zit precies goed in je vel, het leven zit je mee. Niemand vermoedt jouw binnenkant. Hoe elke nacht een kwelling is en elke morgen opstaan een grote overwinning. Hoe bang je bent om onder de mensen te zijn, hoe anders je je dan voelt. Hoe hard dingen aankomen, hoe moe je bent. Doodop. Je houdt het leven maar net vol. Vaak zou je willen dat het stopt. Die pijn van binnen. Die woede. Dat verdriet. Door niets of niemand te lenigen. Enkel soms een beetje te verdoven, maar altijd maar efkes. Je houdt het allemaal voor je. Mensen kunnen er niet mee overweg, heb je gemerkt. Met trauma's. Met het [...]

Erbarme dich. Woorden van de intense aria van J.S. Bach uit de Matthaeus Passion, waar in deze periode weer veel naar geluisterd wordt. Door velen beschouwd als hoogtepunt uit onze muziekgeschiedenis. En inderdaad, ze gaat recht naar het hart. Verlangen naar erbarming. In een bescheiden kring luisteren we er samen naar. We zijn stil, we laten onze gedachten gaan. Ik zie de tentjes bij het Klein Kasteeltje voor mij. De mensen met hun slaapzakken van hot naar her, van hotel naar straat, van besluiteloosheid naar ontmenselijking. Ik denk aan de overblijvenden tussen het puin in Oekraïne, ik voel de pijn van moeders, ouderen, kinderen, over hun verloren mannen, zonen, vaders, land, thuis. Mijn gedachten drijven voort naar Pakistan, Bangladesh, Colombia, Peru, Syrië, Turkije, waar land beeft, onderstroomt, verschuift, meesleurt en verzwelgt. Ik voel mij verbonden met straatkinderen overal, vogels voor de gruwelijkste roofdieren... Erbarme dich, om zovele tranen. Tristesse. [...]

Ik schrijf minder blogs, betrap ik mezelf. Niet erg, niks moet. Maar hoe komt het? Er gebeurt zoveel, de stad en de wereld en de mensen kruipen onder mijn huid, doortrekken me als een spons en hoe langer hoe meer schieten woorden tekort. Er wordt al zoveel geschreven en gezegd en zo weinig gelezen en geluisterd. Midden in die verstikkende woordwolk zoek ik het oog van de storm op, de stilte. Want daar gebeurt het. Het leven. Menselijk contact. Verdriet. Troost. Hoop. Het begin van verzet, van kracht om op te staan. Het verlangen om ons niet te laten meesleuren door de waan, de leugens, het artificiële fake. De wil om ons niet te laten bepalen door regels, procedures en protocollen. Vrij te zijn en mens te blijven in de matrix van het systeem. Ik kijk jou aan en de hectiek valt even weg. Je [...]

Foto: uit de oude PSC-doos (Vrouwenwerking 2007), dus vergeef ons de slechte fotokwaliteit, maar zeg nu zelf... hoe mooi! Wat is het grootste cadeau dat we iemand kunnen geven? Volgens inspiratietekstjes op sociale media: tijd. Volgens ervaring als het leven niet vanzelf spreekt: aandacht. En dat hoort bij elkaar. Tijd en aandacht. The biggest present is being present. Presentie is ons ding, zeggen wij zelfs. En dan proberen we te vertellen wat we daarmee bedoelen. Met veel mooie woorden: er zijn, luisteren, liefdevolle toewending, aandacht, trouw, deugd doen, …. Je moet daar precies een halve heilige voor zijn om dat te kunnen. Natuurlijk, er zijn grenzen, je moet voor jezelf zorgen, maar toch. Het allermooiste is toch die liefdevolle aandacht. Een goed gesprek. Maar … zo’n goed gesprek is een zeldzaamheid. Daar is heel wat bij nodig. Koffie, of thee. Een deurmat, een kapstok, een kwinkslag, gezever, koetjes en [...]

Zien brengt schaamte. Over en weer. Daarom is oogcontact zo moeilijk. En toch is er weinig wat dieper gaat en meer mens maakt dan gezien worden en zien. Daarvoor moet je iets in jezelf overwinnen. Je glimmende zonnebril afzetten, je smartphone even wegleggen, je haast afremmen. Uit je coconneke treden. Ik zie hen zowat alle dagen als ik buitenkom. De mensen met wie ik in de sociale kruidenier of het daklozenonthaal in gesprek ga. Ze zijn mijn buurtgenoten. En zo kom ik hen tegen in de winkel. Of zij mij. Dan voel ik me vaak een beetje opgelaten. Dat ze mij zien met mijn volle kar of boodschappenzak. Met mijn haast, mijn afwezige blik. Ik ben ook maar een mens. Horen, ook zoiets. Er is veel lawaai en geruis in Antwerpen-Noord, in de wereld, in onze hoofden. We moeten zoveel, er zijn zoveel prikkels, er is zoveel appèl ook. Er [...]

Roofvogels bidden. Je ziet ze meer in onze bebouwde gebieden, roerloos hangend in de lucht, met hun scherpe ogen speurend naar eten en aandachtig bezig hun duikvlucht voor te bereiden. Knap is dat. We noemen dat bidden. Misschien als foute vertaling van het Engelse “preying” met een e in plaats van een a: op prooien uit zijn. Maar het heeft wel iets om het als bidden te zien. Tussen hemel en aarde durven stil hangen op je vleugelslag en de thermiek van de wind en vanuit die helicopterview anders focussen op de aarde waar je van leeft. Uit mijn achterraam midden in de dichtbevolkte Seefhoek zie ik duiven. Hoe ze samenkomen, nestelen, soms eten krijgen, slapen, rondfladderen ook. Er is er ééntje bij die opvalt. Bijna elke dag bidt hij. Ja, een ordinaire stadsduif. Dan hangt hij druk fladderend stil in de lucht. Ik moet altijd lachen, het ziet er [...]

Ons motto, waar we zowat dagelijks aan denken. En dat het stormt, dat is steeds duidelijker aan steeds meer mensen. De orkaan van oorlog, de wilde woekerwinsten, de torenhoge energie-, woon-, leeffacturen, onzekerheid over werk en over gezondheid, ze trekken aan onze jassen, slaan als striemen in onze gezichten, blazen ons van onze sokken tot in onze eigen portemonnees en levensstijlen. Niemand blijft nog buiten schot. Opeens duikt het monster armoede op waar het zich nog niet vertoonde en het grijnst ons allemaal aan. In de sociale kruidenier zien we nieuwe klanten die dit nooit voor zichzelf hadden verwacht. In het daklozenonthaal spreek ik met een goed opgeleide vrouw die door twee persoonlijke rampen (ziekte en echtscheiding) op straat belandde. De "gewone"(??) middenklasser die altijd wordt opgevoerd in het nieuws, u weet wel, met zijn vliegvakanties, restaurantbezoeken en zonnepanelen, kan ook niet meer doen wat zo vanzelfsprekend leek. We zitten [...]

je kunt een stralende glimlach hebben – maar je zonder mensen verloren voelen je kunt barsten van talenten – maar je voelen falen in de maatschappij je kunt gek zijn op dansen, knuffelen, mooie dingen maken en wandelen – en toch slecht in je vel zitten je kunt de wereld rond reizen – maar je weg niet vinden in de samenleving je kunt eindeloos geduld hebben in het luisteren naar anderen – maar niet genoeg hebben aan anderen voor jou je kunt alle moeite doen om de pijn van je leven te verwerken, alle hulp zoeken en dingen doen die je graag doet en blijven proberen – en toch niet tegen het leven op kunnen we hebben zoveel van je gehouden – maar we hebben je niet bij ons kunnen houden kwetsbaar zijn we allemaal en mooi en om altijd te blijven koesteren – als er iets is wat jij [...]

Verzet moet het niet hebben van grote woorden, wist Remco Campert als geen ander, maar van kolder in de kop en een vraag durven stellen aan jezelf en dan aan een ander. (God hebbe zijn ziel. De dood is een ontroering.) De zomer is voor mij tijd voor extra reflectie. Een viteske minder geeft daar ruimte toe. Hoe zijn we bezig als PSC, hoe ik als stadspredikant? Als zacht geritsel in de tuin, als uit een kleine verscholen bron, om nog met Campert te spreken? Wat doet dat dan, wat werkt dat nu eigenlijk uit? In jargon: hoe politiserend werken we, waar ligt onze impact, onze return of investment? Bij een mosterdzaadje (embryo van ecologisch en culinair waardevolle flora) kun je je daar ook niet veel van voorstellen. Of bij een kind dat zich oefent in huisje bouwen. Hoe maakbaar is de samenleving eigenlijk? Kunnen we de wereld redden, waar [...]

"Beste wensen" klinkt het weer overal. Elke eerste keer dat je iemand ziet in het nieuwe jaar moet dat toch even gezegd worden. Zeker in coronatijd is elkaar zien en begroeten niet vanzelfsprekend. Elleboogje, vuistje, mondmasker, het blijft kunstmatig, afgemeten, afstandelijk. Verleren we het ondertussen? Spontaan warm contact waar je niet bij na hoeft te denken? Effe zo'n knuffel, een dikke kus, een schouderklop, een arm om je heen. Went het om dat te achterwege te laten? Of waarderen we het nu extra om elkaar dan in elk geval nog fysiek in de ogen kunnen zien? "Blij je te zien" - zag ik laatst op een enorm reclamebord bij een enorme winkel. "Hoe kan zo'n bord nu blij zijn", mopperde ik in mezelf. "En wat maakt het zo'n winkel nu uit of ik er ben; als ik er maar geld uitgeef zeker." Ik ben gevoelig voor uitholling van woorden. Zeg [...]

Warmste week 2021. Dit is het motto. Er is nu veel aandacht voor. Vooral voor jongeren. Zij moeten nog ontdekken wie ze zijn. Daar de ruimte voor krijgen, en steun en hulp als dat nodig is. En wat het betekent: "kunnen zijn wie je bent", daar wordt over gepraat. Dat mag bespreekbaar zijn. Je mag er zijn, ook als je je anders voelt dan anderen. Als je het moeilijk hebt. Je staat er niet alleen voor, er bestaat solidariteit. Het mag geld kosten. Dat zamelen we samen in. Zo wordt het concreet. Dat is de warmste week. Putje winter. Volle corona. Solidariteit bestaat nog steeds. Maar hoe media ook hun best doen, of zelfs zoveel te meer - juist nu zijn zoveel mensen rot-eenzaam. Kei-verdrietig. Stik-wanhopig. Moe-gestreden. Schrijnend-onzichtbaar. Wat betekent "kunnen zijn wie je bent" dan? De warmste week kan dat putje winter niet uit hun ziel halen. Publieke solidariteit [...]

"Ik heet Mike", zei hij trots tijdens één van onze eerste en vele babbels. Midden in zijn verhaal over waarom hij al even trots was dat hij als ongewilde straatbewoner met een rugzak propvol tegenslagen en een zeer lijf toch principieel van de drugs en de alcohol af bleef. "Mike, dat komt van Michael", vulde hij aan, "een aartsengel. En mijn achternaam is Arends en komt in de Bijbel voor: God draagt mij op arendsvleugels. Ik ben een kind van God. Maak je geen zorgen om mij, ik kom overal doorheen." Drie dagen geleden kwam ik hem tegen voor mijn deur toen ik mijn huisvuilzak ging buitenzetten. Hij passeerde juist en hij zag er heel anders uit dan de week ervoor toen hij de wanhoop nabij was door zijn spierziekte en heel de shit. Nu zag hij het weer helemaal zitten: zijn vriendin zocht weer contact met hem. Misschien zou [...]

We zijn vertrokken. Vijf studenten hebben zich voor een lange stageperiode aan ons verbonden en wij aan hen. Vanuit verschillende opleidingen en achtergronden, met verschillende leerdoelen, op verschillende plekken van ons PSC. Vijf. Vorig jaar hadden we er ook vijf, maar dan allemaal in de Woonterp. Nu zijn er daar "maar" twee. Maar die tellen samen al voor vijf :-) : al maanden stonden ze te popelen en ook ik zag naar hen uit, samen met de Woonterpbewoners en -vrijwilligers. Hoe beter we voorbereidend kennismaakten, des te enthousiaster werden we over en weer. Dit is niet zomaar een stageplek, dit zijn niet zomaar de eerste de beste stagiairs. Een klik van jewelste. Naast deze twee vanuit sociale studies gaan er dan nog twee mee op stap vanuit de theologie: de ene om presentie te beoefenen in een superdiverse context, de andere voor haar onderzoek rond "vreemdheid", je niet voelen passen, [...]

PSC Open Huis. Werkgroep Verzet-Je en open inloopmoment. Het kan weer in eigen Huis. Coronaproof en toch heel levendig en gezellig. Eerst stevig vergaderen, uitwisselen, over "waar heb je nood aan als je je eenzaam voelt" en over hoe we tegenwoordig vergaderen. Corona en personeelswissels hebben in korte tijd veel verandering teweeggebracht. Hoe blijven we ècht een vereniging waar mensen in armoede het woord voeren en waar we samen vanuit de basis kunnen werken aan armoedebestrijding? Open Huis, daar kun je je gedacht eerlijk uitspreken en er wordt wat mee gedaan. En dan gaat de deur wijd open voor wie er maar komt binnenwandelen, er wordt koffie geschonken en gedronken, gazet gelezen en besproken, bijgepraat, gesjoeld, gelachen, gedeeld. Het gonst weer. Ik neem deel, maar leun ook 's achterover. Het overvalt me, de ontroering. Wat heb ik dit gemist. Al die coronatijd heb ik rondgefietst, fysiek en online, bij bevriende [...]

Er was eens een kip. Ooit uit een ei. Bedoeld om zelf weer ei voort te brengen. Samen met veel zusjes kip. In een land ver hier vandaan. Haar jeugd liep niet vanzelf. Ze hinkte achterop bij haar zusjes. Ze zag er ook niet uit. Een echt kneusje was ze. Ze was niet de enige. Er waren nog een paar kneusjes zoals zij. Samen kwamen ze terecht in een aparte klas voor kneusjes. Misschien komt er zo toch nog iets uit. Kuikens in de groei. Misschien niet voor eieren in de wieg gelegd. Omscholing dan. Misschien kon ze op een andere manier mensen in dat verre land gelukkig maken. Als stoere braadkip. Zo lukte het sommige van haar klasgenootjes alsnog om ergens te geraken. Maar haar niet. Opnieuw hinkelde ze achterop. Zelfs voor de braadpan niet goed genoeg. Ons kneusje belandde dan maar op straat. Zelf eten zoeken. Een onzeker [...]

Ramadan. Ik hoor het aan de geluiden van mijn buren, waar onrust en stilte elkaar afwisselen op andere momenten dan gebruikelijk. Ik ruik het 's avonds in de trappenhal. Ik merk het op straat. De gezegende maand, vertellen mijn moslim medemensen mij. Niet één van hen klaagt erover, integendeel. Het is nu het vierde jaar dat ik het van zo dichtbij mag meemaken, ervaren, horen, ruiken, voelen om mij heen. Het doet mij iets. Ik ga meer luisteren naar hun muziek, eet nog aandachtiger. Ramadan verandert de sfeer in dit deel van de stad waar zoveel moslims hun leven hebben. Ik heb daar geen oordeel over zoals veel anderen. Voor mij is de stad en zeker deze wijk een plek waar ik mij thuis voel, mijzelf kan zijn, juist omdat anderen ook zichzelf zijn. Maar voor mij is wonen in deze stad vrij nieuw, dat realiseer ik mij ook. Wat [...]

Lockdown regels en lockdown feestjes, handhavende maatregelen en uitdehandgelopen aprilgrappen, vax en antivax, hoe gepolariseerd ook, achter alles schuilt verlangen om weer te kunnen léven. Om niet voor altijd te hoeven blijven verschuilen. Verlangen om te leven wint het van gevangenschap, in welke vorm dan ook. Leven zoekt een weg. Desnoods door de afsluiting heen. Eigen aan leven is wel dat dat tijd nodig heeft. Tijd ook om weer te kunnen leven. Voorbij de dood, de ademnood, de impasse, de lockdown, de onderdrukking. Dat is niet niks. Alleen leven dat tijd neemt is sterk genoeg om vrij te worden. Want voor echte vrijheid moet je sterk zijn. Durven. Vrijheid die met geweld genomen wordt is geen vrijheid. Mijn bevrijding is verbonden met de jouwe. Vrijheid moet groeien. Samen. Vrijheid moet je kunnen delen. In alle ruimte, voor jezelf en voor anderen. Pasen 2021.

Het is van dat. Ik ben in quarantaine. Uit voorzorg. In mijn holleke uit zorg voor anderen. Het coronabeestje varieert ongebreideld op zichzelf als een monstertje in een tekenfilm, het popt venijnig op zonder dat je het doorhebt, het waart bijna ongeremd rond in onze wereld en jaagt ons telkens opnieuw in ons kot, als honden in onze mand, het houdt ons klein en gedeisd. Quarantaine light ofwel heavy, alnaargelang en dat al een jaar lang. Voor veel mensen is hun leven al jaren zo. Doordat ze een chronische aandoening hebben, een immuunziekte, een mobiele of andere inperking, of doordat ze mantelzorger zijn voor partner, ouder of kind. Of doordat ze geen verblijfsvergunning hebben of uitgewezen zijn. Of door armoede en vervreemding geen aansluiting vinden. Of als unieke mens nooit mee konden met de ratrace of zichzelf niet konden zijn. Zo'n anderhalf weekje quarantaine is ook weer zo'n inleefervaring, heel [...]

"Wacht, mevrouw, ik zal nog even uw tafel en stoel afkuisen. Ja gaat u maar zitten." "Wat een zalig weer nu. Vanmorgen was het nog koud." "Ik moet straks naar de dokter." "Wat gaat u vanavond eten? Ik puree." "Mijn kindje wordt 's nachts veel wakker." "Ik heb een thermische onderbroek gekregen, ik heb die nu aan." "De Maya's hebben de ondergang van de wereld voorspeld voor 2012, maar dat moest 2021 zijn." - ja echt, zoiets komt er ook tussen. "Europa is kapot, bankroet, einde beschaving." "De Armeense cultuur is al heel oud: 5000 jaar geleden hadden Armeniërs al schoenen." In kerkverband krijg ik soms de vraag: "wat is er eigenlijk christelijk aan wat je doet?" En "kan een buurvrouw of vrijwilliger dat niet evengoed?" Ik ben ook buurvrouw, ik ben vrijwilliger. Met fierheid en een dankbaar hart, want God zegene de vrijwilligers, de buurvrouwen en -mannen, de gewone [...]

Het stuift in de Stuivenbergwijk. Koud en bijna onzichtbaar voor het blote oog en voor camera's. Het bedekt wat er speelt. Al die gevels verborgen het toch al. En nu wordt alles genivelleerd. Dat ziet er mooi uit, dat wel, eventjes, voordat het onder vele voeten en verkeer tot een modderbrij wordt herleid. Een brij waarover je zomaar kunt uitglijden en flink onderuit kunt gaan als je niet oppast, als het je duizelt en je geen houvast hebt. Letterlijk, maar ik voel het ook figuurlijk aan. Wat gaat er allemaal in die huizen en appartementen, kamertjes en krotten om. Eerst door armoede, dan door corona en nu door slipgevaar opgesloten, aan zichzelf overgeleverd en onzichtbaar gehouden. Als je geen dak hebt, ongeborgen. Als je geen verwarming kunt betalen, verkleumd. Als je geen armen om je heen vindt, eenzaam. Als je elkaar op de nek zit, gecrispeerd. Mensen die het nog [...]

Het valt met bakken uit de hemel. Regen regen regen. Het houdt ons nog meer binnen, maakt ons nog troostelozer. Het loopt continu onze straatputten binnen. Misschien is dat niet slecht? Zou deze hoeveelheid ons grondwater weer op peil brengen? En ons zo een nieuwe droogte besparen? Grondwater, daar moet je het van hebben. Nog veel droger is het verarmde Burkina Faso aan de rand van de Sahel. En toch blijkt net daar diep onder de grond een gigantisch waterreservoir verscholen te zitten. Nu dat toevallig aangeboord is, bloeit daar de woestijn en kunnen grootse plannen worden gemaakt. Ooit hebben kinderen daar geen oedeembuikjes meer. Het valt ook met bakken uit de hemel in de vluchtelingenkampen aan onze Europese grenzen. Regen regen regen, vergezeld door ijskoude wind, verzameld in diepe moddermeren tussen de wapperende tenten. Maar ook in onze straten in steden hier in het hart van ons continent schuilen [...]

Hoe is het met jou? Gaat het nog een beetje? Met mij gelukkig wel, ik ben bevoorrecht op veel gebieden. Maar toch. Ik weet niet hoe, maar ergens sluipt er geleidelijkaan een koude downheid onder mijn kleren, een sombere kilte op mijn huid. Ik ben een vrolijk mens, maar ik kan toch de gedachte niet van mij afschudden aan de mensen op Lesbos in de modder, in Libië achter tralies, in Antwerpen op straat, in eenzame rusthuiskamertjes, gevangeniscellen of scheepshutten. Aan de verpleegkundigen op hun tandvlees, studenten vechtend tegen depressie, en nog zoveel verdriet waar ik niet eens van weet. December in coronatijd. In de zomer hoopten we nog dat er tegen Kerst weer het één en ander ging kunnen. Maar nee. We zitten in de tweede, nog hardnekkigere golf. En deze keer niet in de hoopvolle lente, maar in de donkerste dagen van het jaar. Het donker en de [...]

Vandaag nemen we afscheid van onze beroemdste nieuwslezeres die ons veertig jaar lang "het leven verteld" heeft. Haar naam is overbekend, haar stem onvergetelijk. Het nieuws is enorm veranderd, zegt ze. Het is moeilijker geworden om te achterhalen wat waar is in deze wereld van vluchtigheid en fake. En wie blijft er nog na een verschrikkelijk bericht eventjes stil omdat het zo verschrikkelijk was. Elke week raak ik in contact en soms in gesprek met mensen van over de hele wereld, gewoon op anderhalve coronameter bij mij vandaan, oog in oog. Afkomstig van plaatsen die ik alleen van het nieuws ken. Maar burgeroorlogen, dictaturen, terreur, gruwelgeweld zijn niet ver van ons bed, ze liggen in het bed van onze nieuwgekomen buren, in hun nachtelijkse nachtmerries, ze dragen ze mee in hun caddy's en in fotoalbums op hun gsm's en vooral: ze staan op hun netvliezen gegrift, aan de binnenkant. Deze [...]

Een foto uit Burkina Faso. Toiletgebouwtjes van een school waren ingestort, worden hier afgebroken tot onder de fundamenten. Mannen steken samen hun handen uit de mouwen, een jongen staat te kijken en te leren met zijn ogen. Iemand reikt wat aan. Het is het "PSC in het buitenland" in actie. Niet wij van hier, maar zij daar. Wij reiken enkel wat aan, zij doen het. Zij staan in de shitput, om het vlakaf te zeggen. Om van onderaf iets nieuws op te bouwen. Jongeren staan erbij en zien toekomst groeien. Menswaardigheid under construction. Een verhaal van Kip èn Ei. Je hebt ook het "PSC in het binnenland", in Antwerpen. Wij hebben hier ook zo'n project. De Woonterp. Tijdelijke huisvesting, een gebouw dat afgebroken zal worden. Mensen steken er samen de handen uit de mouwen. Jonge stagiairs doen mee en leren al doende. Anderen reiken wat aan. Ook dit is een [...]

Zoals altijd neem ik niet de lift maar de trappen bij mij in den blok. En zoals vaak passeer ik dan mijn onderbuurvrouw die op de lift staat te wachten. "Da zijt gij, meisje, da hoor ik." Ja, ik ben zo'n beetje de enige die de trappen neem daar. De vorige bewoners hebben meegemaakt dat iemand in dat trappenhuis een fatale val maakte en hebben er schrik van opgedaan. "Mor gaai zait toch ne vinnige!" Haar compliment maakt me warm van binnen, en "meisje" ook. Zoals elke dag word ik opgebeld. In de vorige lockdown belde ik anderen, nu bellen die anderen mij. Mensen van in de buurt. Ze moeten hun ei kwijt over hun erbarmelijke omstandigheden, ze smijten hun shit eruit en hun gal. Mocht ik suggesties proberen doen ter verbetering of voor hulp, dan word ik teruggefloten: "Petra, Petra, wacht, wacht, luister gewoon naar mij". Sic. I hold [...]

Zet een kaars voor je raam vannacht. Of een teddybeer. Stuur deze virtuele knuffel naar al je contacten. Hang een laken uit je raam met "dank u wel!" en applaudisseer elke avond voor de zorg. Zijn we daarmee een warmere samenleving geworden? Is dat solidariteit? Wat helpt het als je teddyberen en kaarsvlammetjes enkel van buiten de ramen kunt bekijken, zij het met een "attest van niet-huisvesting" op zak, zodat ze je tenminste niet kunnen beboeten dat je je niet aan de nachtklok houdt? Wat helpt het dat je twee "knuffelcontacten" mag ontvangen als alleenstaande, als je werkelijk alleen staat? Wat heb je aan een zoveelste zoetige GIF met sterretjes en uitgesleten woordjes die iedereen al krijgt, als je tenminste internet hebt? Wat helpt het? Dit is een verzuchting. En een vaststelling. Een aanklacht. En daarmee ook een echte vraag. Bij alles wat ik doe, wil ik me dat afvragen. [...]

Dag van Verzet tegen Armoede. Elk jaar opnieuw worden we wakker geschud door schrijnende cijfers, waarachter alsmaar meer mensen schuilgaan; kinderen ook. De kloof blijft schandalig uitdeinen, tussen mensen met en zonder een (deftige) woonst, met en zonder papieren, met en zonder kansen. Elk jaar geeft de Universiteit van Antwerpen een nieuw jaarboek uit met cijfers over armoede en uitsluiting. Alle 365 dagen van het jaar kun je verhalen beluisteren, filmpjes vinden met getuigenissen, boeken lezen over alle aspecten van het armoedeweb: onderwijs, huisvesting, (on)gezondheid en zorg, tewerkstelling, enz.; buitenkant en binnenkant. Armoede heeft zoveel kanten en lagen. We kunnen het weten. Dat armoede nog lang de wereld niet uit is. En niet simpel op te lossen. En dat "eigen schuld dikke bult" echt te kort door de bocht is. Dat er allerlei zware dynamieken, hoge drempels en dichte deuren bestaan. We kunnen leren van iedere mens, aan een bushalte [...]

Stel je voor. Twee mensen ontmoeten elkaar op een verregende parking. Elk uit een ander continent, een totaal andere context, elk van een kant van de kloof tussen arm en bevoorrecht. Maar twee mannen met een groot hart en een hoofd vol ervaring en ideeën. De één geeft de ander een lift en dat korte samenzijn zal hen beiden veranderen. Burkina Faso is bitter arm maar ongelooflijk rijk aan veerkracht en inzet. Wat als je uit België enkel maar een goedgerichte injectie moet geven aan middelen en organisatorische adviezen. Dan raakt het ei gelegd, bevrucht en uitgebroed. Kip èn Ei. Een kwekerij van hoogwaardige kippen voor broodnodige voedzame proteïne. Werkgelegenheid voor mensen met een rugzak of een hoekje af maar vol talenten en werklust. Tientallen gezinnen uit het slop, kinderen naar school. Een waterbron die de steppe doet bloeien, die hygiëne mogelijk maakt en het coronavirus bedwingt, maar ook moestuinen [...]

Elke woensdagmiddag weten we het huis aan de Jakobsmarkt te vinden, als bijtjes een korf. Bezige bijtjes zijn we allemaal, op verschillende plekken in de stad: transitprojecten, voedselbedeling, sociale kruidenier, taallessen, diaconale projecten en parochies, een stagiair, een pastoor op rust, een stadsdominee, zomaar een buurman van een paar straten verderop op zoek naar zinvol vrijwilligerswerk die blijft terugkomen, en natuurlijk de vaste medewerkers. Die mooie korf waar we welkom zijn en elkaar vinden heet De Loodsen. Al decennialang een goede bondgenoot van het PSC. Vroeger gekend als "trefpunt solidariteitspastoraal". Nu ook mede-initiator van een luistercentrum, "Listening Center", een zeer laagdrempelig contactpunt om de kwetsbaarste mensen te "loodsen" in het doolhof van de sociale kaart van Antwerpen en België. Ondertussen stilaan ook weer bruisend en borrelend van activiteit voor die kwetsbaarsten, zij het nog coronaproof. Elke woensdagmiddag zijn we er welkom, om vanuit onze eigen drukke bezigheden voor die kwetsbaarsten, [...]

Corona creëert muren van afstand en angst - maar ik heb jou nodig zoals jij mij om niet te vereenzamen. Regels beperken ons tot bubbels van we weten niet meer hoeveel - maar ik heb jou nodig zoals jij mij om verder te kijken dan mijn neus lang is. Polarisering drijft ons uiteen in wit-zwart, rijk-arm, rechts-links, hard-soft, reëel-idealistisch, machtig-overbodig, ... - maar ik heb jou nodig zoals jij mij om mens te blijven. Onzekerheid gooit ons terug op onze eigen zorgen - maar ik heb jou nodig zoals jij mij om ze samen te dragen. Alleen maar slecht nieuws maakt moedeloos en gefrustreerd - maar ik heb jou nodig zoals jij mij om het goede te blijven zien. Laat me niet los. Ik hou jou vast. Als het moet door muren en over afstand heen. We vinden wel een weg. Een half jaar geleden riepen we het nog uit: [...]

Wie had gedacht dat kinderen dat zo enthousiast zouden uitroepen! Uit zichzelf, met glimmende oogjes en popelende lijfjes. Het is zo ver: het kan weer, het mag weer. De ergste coronacrisis èn de grote vakantie zijn voorbij. De scholen gaan weer open, met de nodige voorzichtigheid natuurlijk. Eindelijk weer spelen met vriendjes, dingen leren in de klas. Wat heeft corona het voorbije half jaar diep ingegrepen. Maandenlang hebben veel kinderen thuis gezeten. Ze mochten niet naar school, het kon niet, of eventjes heel beperkt. Maandenlang hebben juffen en meesters hun virtuele creativiteit een boost gegeven en hebben (meestal) mama’s voor thuisjuf gespeeld. En dan de zomervakantie. En de onzekerheid over die tweede golf. Wat heeft dat allemaal met gezinnen gedaan, met kinderen in hun ontwikkeling. Vooral waar de leefruimte toch al beperkt en gespannen was. Gezinnen in kleine behuizing zonder tuin of balkon. Ouders in ruzie, scheiding of ziek. Nieuwkomers [...]

Sommige mensen hebben levenslang. Niet twee weken en dan weer twee weken met hoop door een dalende curve en gesteund door vele lotgenoten. Nee, levenslang in lockdown. Ze wordt verwekt in een verkrachting. Geen haan die ernaar kraait, want het gebeurt binnen een doodgewoon huwelijk. Sowieso lijkt het een doodgewoon gezin. Papa, mama, zoontje, dochtertje. Geen echtscheiding, geen verslaving, geen slagen of verwondingen. Integendeel. Elke zondag naar de kerk. Vader nine to five job, moeder huisvrouw, kinderen goede punten op school. Niets wat argwaan wekt. De enkelingen die ooit binnen komen ruiken ook geen onraad. Maar haar leven is een hel. Elke dag wordt ze bestookt, afgebroken, uitgehoond, beschuldigd, gekleineerd. Een paar keer ook bepoteld. Ze denkt dat ze geen kant op kan. Wie zou haar ook geloven. Haar ouders zijn "zulke brave mensen". Vuile was hang je niet buiten. En dus heeft ze levenslang. Ze telt af tot ze [...]

Lockdown, quarantaine, afstand, voorzorgen, blijf in uw kot, ... Een miniminibeestje heeft ons gigantische economiemachine stilgelegd en ons allemaal naar binnen gejaagd. Corona. Voor de veiligheid alles op slot. Het is nodig om de schade te beperken. De straten zijn verlaten, de pleinen liggen leeg, zelfs de daklozen moeten zich onzichtbaarder maken dan ooit. Zijn we zo wel veilig? Zoveel mogelijk toch. Tegen dit. En àchter dat veiligheidsslot? Hoe gaat het daar met ons? Ik bel mensen op, dat kan nog wel. De eerste week klonk er veel moed, nu begint het te wegen. Het opgesloten gevoel. Het gemis. De binnenhuiselijke spanningen. De stress van wat er nu allemaal moet. De zorgen vooral, veel zorgen om de onbereikbare dierbaren: ouders, kinderen, zussen, broers. En ja, ook om huisgenoten. Of om zichzelf. Alleen zijn. Je tijd zelf doorkomen. Geen afleiding, geen knuffels. Sommige mensen ontdekken onvermoede creativiteit bij zichzelf. Maar achter [...]

Corona. Tot voor kort kenden we dit woord enkel als drankje of mooier: als krans rond de zon. Nu besluipt het virus met deze naam de gezondheid van alle wereldbewoners als een onzichtbaar monster. We kunnen het enkel een beetje getemd krijgen door ingrijpende maatregelen. Afstand en hygiëne, daar komt het op neer. En wel drastisch. Onze spontaniteit is in quarantaine. En hier zitten we dan, ieder in ons eigen cirkeltje, corona's van afstand. Bevoorrechten in hun huis, gedupeerden in hun ziekenhuisbed, mensen die toch al onbeschermd leefden achter een nog dikkere onzichtbare muur van stigma door hun omgeving. Daklozen, mensen zonder papieren, mensen zonder thuis. Corona heeft ons gestript van al onze façades van drukdoenerij en consumentisme en we doen verwoede pogingen om ons toch te omhullen, met wc-papier, angst of ontkenning. Afstand houden. De boel op afstand houden. Dat is de ene beweging. Het versterken van afstand die [...]

Ze is er weer! Mijn vriendin Magnolia. Eigenlijk was ze er al die tijd al, lente, zomer, herfst en winter, telkens met een ander kleedje aan en op het laatst uitgekleed, weerloos en onopvallend. Maar dat magische moment waarop ik haar weer zie, in haar nieuwe outfit, dat voorteken van de lente in aantocht, maakt me blij. Ze gaat nog stormen moeten doorstaan en misschien ijzige kilte. Maar ze kan het niet laten: ze bloeit! Met armen juichend de lucht in trekt ze mijn aandacht en mijn hart springt op. Ze is vroeg, vertelt iemand mij van buiten de stad. Ja, dat kan, net doordat ze beschut staat, in deze dichtstbebouwde wijk van deze drukstbevolkte stad. Tussen oude huizen en grijze appartementsblokken heeft ze een plekje gekregen bij een kleuterschool die waarden als "Kansen", "Veiligheid" en "Geborgenheid" op haar gevel heeft staan. De stad houdt kennelijk warmte vast, zodat schoonheden [...]

Elke week zit ik aan je bed, lieve mens. "Gelukkige vrouw". Zo heet je in jouw taal. Wat ik zie en wat ik voel is het tegendeel. Ja, je bent jong en mooi en moeder. Maar je bent ernstig ziek. Dit komt niet meer goed. Je ligt daar maar, al maanden, in dat bed, je gezicht voortdurend in een grimas van pijn. Eten en drinken kun je net genoeg om in leven te blijven, praten kun je enkel met je lippen. En met je ogen. En je handen. Je bent ver van je kinderen vandaan, er is geen man, je hebt geen geld. Wel vrienden. Dat bed is van hen, je ligt in hun huis, zij geven je eten en zorgen voor je met engelengeduld. "Voor God is alles mogelijk", dat is hun houvast. Bid maar met haar, dominee, zeggen ze. Jij wil dat ook. En vervolgens valt er niets [...]

Meedogenloos, die storm, die regen. Wie maar kan, schuilt waar het maar kan. Maar wat als je bent buitengezet, als een stuk grof vuil? Je mag dan ergens diep van binnen misschien zachtaardig zijn als een knuffelbeer, niemand kijkt naar je om. Je zou van minder eelt op je ziel kweken. Dat is het lot van veel mensen met wie ik in gesprek raak. Vandaag ook weer. De verhalen liggen op straat als je ze oppikt en luistert. Vrouwen, weggegooid door hun partner voor een ander. Mensen in armoede die uit frustratie te lastig doen. Werkzoekenden doordat hun supertijdelijk contract niet verlengd werd, poetsvrouwen die één foutje maakten, schoolverlaters zonder ervaring en/of met een huidskleur. Huurders die plaats moeten maken of zelfs er niet tussen geraken, uitbehandelde psychisch kwetsbaren. En ga zo maar door. Is het hun lot? Of is het botweg onrecht? Bestaan er ook maar één gegronde reden [...]

"Vrede op aarde" ... en ook in Antwerpen. Dat gaan we straks vieren. Oept Schoolplak. Mè soep en ambiance. Zijn we zot? Wereldvreemd? Hebben we dan niet gehoord dat de granaten hier rond onze oren vliegen? En dat er spanningen zijn en onrust? Natuurlijk wel, we zitten er middenin. In een geconcentreerde superdiversiteit, in overbewoning en werkeloosheid, in struggle om een stapje verder te geraken of dit gefrustreerd opgeven, en in een wirwar van huizen, appartementsblokken en voordeuren waar vanalles rommelt en speelt. We zitten er middenin, in een wijk waar mensen je laten oversteken en gemakkelijk babbels doen op straat, waar hard gewerkt wordt in groenten- en viswinkels, waar moeders hun kinderen opvoeden en jongeren willen rondhangen. Hier gaan we weer Kerst vieren, het feest van vrede. "Waar je bent, wens de mensen daar vrede toe en werk er zelf aan mee", is de boodschap van de Bijbel. Kerstfeest [...]

23 september 2019. Het kleine meisje spreekt de wereldleiders toe. Niet onder de indruk van haar heldenstatus. Wel kapot van de huichelarij. Aan loze beloftes heeft ze geen boodschap. Ze prikt door mooie woorden heen. De wereld, ons huis, staat in brand, en de leiders laten de nieuwe generatie in de steek. Hoe durven ze! Je kunt dit afdoen als hysterie. Zij en de hele wereldwijde miljoenen-tellende klimaatbeweging wordt weggehoond. Maar mensen lijden, mensen gaan dood. Halfslachtige veranderingen voldoen niet meer. Het hele systeem moet op z'n kop. Hier staat een profeet. Ik herken in haar rauwe maar beheerste woede de brandende passie van Jeremia, van Amos, van Johannes de Doper, Paulus, Jakobus. Ik zie Noach uitgelachen worden, Maria Magdalena worden zwartgemaakt. Jezus aan het kruis genageld. We kunnen nooit zeggen dat we het niet gehoord hebben. De kleine profeet is tot in de wereldtop geraakt. Er wordt voor haar [...]

We hebben het vlaggen. Of met elkaar aan de stok, zo kun je het ook zeggen. Ruzie over een vlag. Of over twee. De Vlaamse Leeuw, met rode of zwarte tong en klauwen. Alle aandacht lijkt daar naartoe te gaan. Welke lading dekt de vlag? Wat gaat erachter schuil? Of juist niet? Liever daarover twisten dan over de planeet die naar de vaantjes gaat. Liever een urinevlag planten op de kop van wie ons daarop wijst. Vlaggen als tekens van territorium en identiteit worden gemakkelijk misbruikt als wapens van dominantie en intimidatie. Ik ben niet jij. Dit land is van mij. Vlaggen op modderschuiten. Zo gaat veel energie verloren. We hebben elkaar veel te hard nodig om het schip te keren. In Tibet doen ze het anders. Daar hangen ze vlaggetjes hoog in de wind, in de kleuren van de elementen, als een continue vredeswens aan alle mensen. Als de [...]

Een paar weken er tussenuit geweest. Op vakantie. Ik weet me bevoorrecht. Juist op vakantie denk ik ook veel na over het leven in Antwerpen-Noord, over migratie, over armoede, over de wereld. Ik blijf het nieuws volgen. Het nieuws blijft mij achtervolgen. Berichten komen binnen. In mijn mailbox, in mijn hoofd en in mijn binnenste. En opiniestukken, en discussies. Er is deze zomer weer veel gebeurd. Vreselijks vaak. En er is ook veel niet gebeurd. De regeringsonderhandelingen bleven lang aanslepen. Dan weer de ene kant op, dan weer de andere. Je houdt je hart vast. Wat wordt er veel gezegd. Ook in de startnota die zowaar net uit is. Over de Vlaamse identiteit. Als je ondertussen in Duitsland bent en zo eventjes een samenleving proeft die met haar geschiedenis moet leven; als je een dag in Buchenwald hebt rondgelopen en leest over het nationaalsocialisme en hoe er toen over Duitse [...]

Antwerpen lag open, de voorbije maanden. Er is hard gewerkt. Soms moest je langs andere wegen om die bouwwerven heen fietsen naar je bestemming. Momenteel krijgen de nieuwe leien steeds meer vorm. Dit zal voor het verkeer op wielen in elk geval een opluchting zijn; of het dat voor het menselijk verkeer zal zijn, is af te wachten. Menselijk verkeer heeft bankjes nodig en bomen en zachte grond. Maar dat alles lijkt eerder af dan toe te nemen. Ik blik terug op een intens werkjaar, met eveneens veel figuurlijke bouwwerven en omleggingen. Ik moest ook figuurlijk soepel nieuwe routes zoeken. Soms ging ik onderuit en dat deed pijn, maar je krabbelt wel altijd weer op. Mijn grote vraag was voortdurend: hoe bouwen we aan deze stad? Welke bouwstenen zijn nodig en wat vormt het cement? Wie bouwen er mee? Wie mogen er ontwerpen? Ik hou van deze foto. Die focus [...]

Het zit muurvast. Potdicht. De woningmarkt. 75% van de huishoudens in België zijn huiseigenaren. Die zitten natuurlijk graag waar ze zitten. Je denkt tien keer na voordat je verkoopt en vaak gebeurt dat door omstandigheden. De andere 25% huurt. Of probeert dat. Ofwel duur omdat de woning aan de kwaliteitseisen voldoet en moet blijven voldoen. Ofwel iets minder in een minder comfortabele woning. Ofwel duur in een slechte woning. Je zult maar jongvolwassen zijn met een onzekere job - en welke is dat niet. Of alleenstaande moeder. Of alleenstaande man, want daar zijn kennelijk ook bedenkingen bij, hoorde ik laatst op Radio 1. Of gezin met kinderen. Of levend van één of andere uitkering. Of erkende vluchteling. Of "vreemdeling" tout court ... Het lijstje lijkt niet te eindigen, van "categorieën" voor wie ondanks maanden of jaren zoeken en verwachtingen bijstellen de deuren dicht blijven. Weinig mensen die niét onder één [...]

Knal. Dat zei mijn fiets vanmorgen. Klapband. Net een nieuwe buitenband. Bleek dus brol te zijn. Scheefgetrokken. Gescheurd. Daardoor de binnenband ontploft. Amai, dat klinkt luid in de straat. Te voet door de stad leer je altijd meer dan op de fiets, merk ik. Zeker pech doet nadenken. Het haalt je uit je gewone doen. Eerst ben je ontstemd, dan ga je relativeren en vervolgens zie je nieuwe dingen. Waarom heb ik niet eerder gezien hoevéél verloederde woonsten er in de Handelsstraat zijn? En wat een rust zo 's morgens in de ramadan. En nog zoveel meer. De uitleg die ik vervolgens krijg over buitenband en binnenband en hoe het heeft kunnen ontploffen, doet mij onmiddellijk aan de politiek denken. De binnenband met lucht maakt dat je je menselijk comfortabel kunt voortbewegen. Maar de buitenband is de structuur die omkadert, beschermt en bijeenhoudt. Als die slecht van kwaliteit is, trekt [...]

(Naar psalm 150; een psalm van de stadspredikant op Palmzondag) Halleluja! Loof God in zijn ​heilige​ huizen in heel Antwerpen, loof Hem onder zijn grenzenloze hemel, loof Hem om de kracht die hij ons geeft om mens te zijn, loof Hem om zijn oneindige goedheid die ons op de been houdt. Loof Hem met Palmtakken op z'n Kameroenees, loof Hem met ​Duitse grondigheid, loof Hem met Vlaamse ingetogenheid, loof Hem met Arabische zang. Loof Hem met Witte Donderdag maaltijden, loof Hem met Goede Vrijdag tranen, loof Hem met Stilte als alles verloren lijkt, loof Hem omdat het toch Pasen wordt. Alles wat adem heeft in stad, land en wereld, loof de HEER. Halleluja!

Regen. Grijsheid. Avond. Station. Haast. Kou. Mensen stappen uit de trein en reppen zich over het perron. Einde werkdag? Moeten ze nog ver voordat ze thuis zijn? Ze gaan schuil onder hun capuchon en in de schemering. Wat gaat er in hen om? Hebben ze iemand die thuis op hen wacht?  Doen ze het allemaal ergens voor? Heeft het zin? Vlak achter hen dat contrasterend beeld. Meters street art. Kleur. Huid. Glans. Een hand vol druiven. Ik denk meteen aan het beloofde land. De universele droom dat we ergens naar op weg zijn, naar beter. Waar is dat land van kleur en smaak, van hand en huid, van genoeg en rust? Zijn we nog ver van huis? Moeten we hier misschien overstappen via een ander spoor?

Je kunt er niet meer naast kijken. Er manifesteert zich van alles. Wereldwijd. Bewegingen van protest. Tegen sociaal onrecht, tegen dictaturen, voor vrouwenrechten, voor het klimaat. Manifestaties roepen reacties op. Hevige reacties. Vurige sympathie, maar ook bijtende antipathie. Zolang bewegingen onder de radar blijven, gaan we ons gezapige gangetje. Maar als protest manifest wordt, komt er ook tegenreactie. Onbehagen. Vijandelijkheid zelfs. Wat is dat toch? Als je opkomt voor iets waar je in gelooft, ontmoet je bakken cynisme. Vaak niet op de inhoud maar op de mens. Klimaatjongeren zijn verwende spijbelaars. Zoals ook gelovigen pedofielen en extremisten zouden zijn. Is het zo onmogelijk om te geloven in oprechte goede wil? Voelen proteststemmen aan als beschuldigingen die met tegenaanvallen de kop in gedrukt moeten worden? Willen mensen met rust gelaten worden? Ik blijf ervan dromen dat uiteindelijk alle mensen een betere wereld willen. Hoe, daarover kunnen we verschillen. Maar laten we [...]

Ik zie ze weer vliegen. Nee, de eerste hóór ik allereerst. De politiehelikopter. Boven deze wijk. Als  foerageergebied. Traag draait hij in rondjes. Je voelt je geviseerd. Iedereen die in 2060 woont is gezien. Het geluid is doordringend. Zo lang, zo vaak. Je wordt er gek van. Je ziet ze vliegen. Maar als ik 'm zo zie rondhangen, lijkt hij niet meer dan een stip. Als hij eindelijk verdwijnt, geniet ik van de rustige schemering. En daar zijn ze dan. Vleermuizen. Wendbaar en stil tegelijk. Als een zwijgende dans, zo vlak voor mijn raam. Ze komen gewoon hun maaltje binnenwerken en maken er een lieve luchtshow van. Ik zie ze graag vliegen. De vleermuizen wel te verstaan.

Vandaag officieel één jaar stadspredikant. Éen jaar onderdompeling in Antwerpen-Noord en in de wereld die daar op een kluitje zit. In de hoek die niet altijd echt safe is. Seefhoek. Ik kijk uit het raam, zoals elke dag een paar minuten. Ik kijk met aandacht. En ik zie veel. Ik zie steeds meer. Armoede. En menselijk contact. Die twee dingen vallen mij het meest op. Contact in alle toonaarden natuurlijk. Tot ruzies en sirenes toe. Maar ook vriendelijke blikken, high fives en broederlijke omhelzingen. Babbels, vrolijkheid ook. Zodra ik mijn voordeur uit stap ben ik er zelf deel van. In dat jaar ben ik steeds meer van deze kant van de stad gaan houden. De hele stad is mij dierbaar. Maar als ik "2060" binnenfiets voel ik me thuiskomen. 2060 is veel meer dan een postcode. Het is een wereld op zichzelf. Barstensvol cultuur, bedrijvigheid, zoeken om mens te zijn. [...]

2019. Het lijkt het Jaar van de Kloof te worden. Het water is diep tussen het Verenigd (?) Koninkrijk en Europa. De dissonantie is groot tussen politici en kiezers-belastingbetalers. De globalisatie valt uiteen in concurrerende machtsblokken. De handdrukken tussen potentaten voor de camera blijken fake news als het erop aankomt. De wereld wordt opgedeeld door muren, prikkeldraad, grensbewaking en polarisatie. Migratie doet regeringen vallen en goedbedoelende leiders struikelen. Overal kloven, afgronden en muren tussen idealen en praktische bezwaren. En de gewone mens merkt het allemaal vooral via zijn portemonnee. De één kan na de crisisjaren weer opgelucht ongelimiteerd consumeren, vliegen, zonnebaden, fuiven en zich overeten. En af en toe klagen over de belastingen. Vanuit zijn veilige beveiligde bubbel. Terwijl een paar straten of kilometer verder, buiten het zicht van villabewoners en reality tv, steeds meer éénoudergezinnen, senioren en pas erkende vluchtelingen opgestapeld leven in schimmige, schimmelende appartementsblokken. De kloof tussen [...]

Ze besluiten. Ze googelen. Ze kiezen. Ze vinden ons. Ze sturen een mailtje. "Kan ik iets voor jullie project betekenen?" Ze komen op gesprek. Ze zitten voor me, één voor één. Jong, iets ouder, man, vrouw, student, in burn-out of een weekdag vrij in hun carrière, ervaren of compleet onbekend, voor korte tijd of onbepaald, met veel talenten of een bepaald specialisme, - altijd benieuwd en graag bereid. En vooral: die open blik. Die treft me keer op keer. Ik vertel, over ons werk, ons project, over de vluchtelingengezinnen. Over wat er allemaal nodig is en fijn zou zijn. Ze vertelt. Over wat haar tot hier heeft gebracht. Wat ze meeneemt, aan ervaringen, betrokkenheid, dromen, vragen. Hij vertelt. Over wat hij nog nooit gedaan heeft, maar wil verkennen. Wat hij denkt als hij hen ziet in het nieuws....  Ze willen iets doén. Tegen onmacht en negativisme in. "Ik wil vrijwilligster worden." [...]

Ik ben er weer. In 't stad. Even weg geweest. De stilte opgezocht, natuur, een beetje comfort, even alleen zijn. 't Stad kan overweldigend zijn. Al te prikkelend. Ik kan ontsnappen, ik besef het. Maar mijn opdracht en mijn bezieling is: present zijn. Met al mijn zintuigen. Om dat te kunnen, moet je soms even weg gaan. En terug komen. Present. Mijn zintuigen zijn weer aangescherpt. Staan weer helemaal open. En opeens valt me de koude wind op. O winterwind, ben je daar weer? Wat ben je onbarmhartig. Wat ga je veel mensen er weer van langs geven. Op hun kartonneke weetikwaar. In hun huis vol kieren zonder chauffage.  Ik zie ... hoe straten leger en donkerder worden. Eenzamer. Ik ruik ... de vorst, de riool, het afval. Een vleugje eten hier of daar. Ik hoor ... koranverzen, lang gerekt gezang. Een stofzuiger, want de kindjes hebben weer zoveel vuil [...]

De inwerkperiode is officieel voorbij. Zij die ik opvolg is met pensioen. Nu is het aan mij. Stadspredikant zijn. Wat is dat? En hoe leer je dat? Het is uniek werk op een unieke plek in een unieke organisatie in beweging. In een altijd veranderende ingewikkelde wereld vol rottigheid, pijn en veerkracht. Ik ondervind elke dag hoe ik het leer. Hoe ik het word. Stadspredikant. Door te luisteren. Veel te luisteren. In mij op te nemen. Met al mijn zintuigen en tot in het putteke van mijn ziel. Met mijn volle verstand en al mijn vaardigheden. Te kijken, te ervaren.  De plekken. De groepen. De wisselwerkingen. En ieder persoonlijk. Van elk verhaal leer ik. En wat mag ik er veel horen. Verhalen. En wat komen er veel tranen. Geweende en ongeweende. Niets is vanzelfsprekend. Niemand is hetzelfde. Niets gaat vanzelf. Iedere mens heeft stekeltjes. En behoeften. Iedere mens, inclusief ikzelf, is mijn [...]

Onmacht is de grens waar niemand aan wil. Als je jong bent, kan alles. Als je kansen krijgt, krijg je alles voor elkaar. Als je iets heel graag wenst, moét het lukken. Vroeg of laat lukt iets niet en botsen we. Dat gebeurt. Veel mensen blijven in de luchtbel van illusies of in de modder van frustraties voortdoen. En als je kansen genoeg hebt, vind je altijd wel nieuwe levensdoelen. Onmacht is alledaagse realiteit voor veel mensen. Het lukt maar niet om te studeren, een job te vinden, een betaalbaar huis, een goed lief, gezondheid, een beetje normaal geluk. Hoe je ook zoekt en probeert. Of het lukt even en het breekt zomaar bij je handen af. Onmacht is dan niet alleen realiteit maar ook een wreed gevoel. Een monster, dat je in zijn greep houdt. Voor wie kan meevoelen met anderen, is dat monster een vertrouwd huisdier. Je ziet [...]

Wat een mooi woord: huis-vesting. "Een overkoepelende term", legt Wikipedia uit, "... voor alle soorten onderkomens". De geborgenheid gloeit je warm tegemoet. Alleen, niet voor iedereen. Veel huizen zijn geen vestingen meer, maar ruïnes met de grond gelijk. Of ziekmakende krotten. Veel mensen zijn opnieuw op zoek moeten gaan. Iedereen hunkert naar een thuis. Sommigen vinden tijdelijk onder-komen, over-koepeling. Lawaaierig en privacy-loos. Met alle spanningen vandien. Een eigen plekje voor jouw gezin, voor jou alleen? Waar vind je dat? Deuren gaan open of blijven dicht. Meestal het laatste. Zeker voor nieuwkomers en zogezegde onaangepasten. Maar je moet een adres hebben voordat weer andere deuren kunnen opengaan: naar werk, naar inkomen, naar allerlei rechten. Menswaardig bestaan. Kunnen zijn wie je bent. Als we iets voor mensen willen betekenen in deze tijd, zal huisvesting onze prioriteit moeten zijn. Fatsoenlijk, proper, menswaardig. Zijn we dan niet met teveel op te weinig oppervlakte? - Nooit [...]

Een jongen zonder papieren. Dolend door de straten van een grote stad. Zonder naam, zonder gezicht, zonder belang. Toch? Totdat hij een nog kleinere jongen ziet, op het randje van de afgrond, net als hijzelf, bungelend aan de balustrade. Hij aarzelt geen seconde en klimt als een Spiderman vier verdiepingen hoog met gevaar voor eigen leven en redt het kind. Het land is onder de indruk en verschaft hem als beloning lof, aandacht van de president, een medaille en de nationaliteit. Die is binnen. Toch? Jongens zonder papieren. Opgepropt en opgejaagd in een busje. Zonder naam, zonder gezicht, zonder belang. Samen met een nog kleiner meisje aan de rand van de afgrond, bungelend aan de ondergang. In de klauwen van mensensmokkelaars en in het nauw van de arm der wet die een kogel afvuurt. Het meisje is dood, de jongens belanden in de cel en vervolgens op straat. Nog een [...]

Dit Griekse woord staat tussen woorden uit allerlei andere talen op de voorgevel van een middelbare school midden in 't stad. Ze betekenen allemaal hetzelfde: "Welkom." "Chairete" in het Grieks dus. Dat springt mij in het oog. Als dominee, bekend met de oorspronkelijke talen van de Bijbel, ken ik dat woord in een heel andere betekenis. "Wees blij". Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik dat Bijbelse "chairete" niet zo evident vind. Paulus schrijft bijvoorbeeld dat je altijd blij moet zijn. Nu ben ik best vrolijk aangelegd, maar er is ook veel dat mij intens verdrietig maakt en boos. Die gevoelens worden gelukkig in de Bijbel ook niet ontkend, ook niet door Paulus. Alles wat je doormaakt, krijgt er een plek. Maar dan nog, wat moet je met deze aansporing tot blijdschap? Het Griekse woord, zo ontdekte ik in mijn studie, is veel rijker dan, laten we zeggen, een smiley. [...]

Cultuur is geen sausje. Geen jasje dat je kunt uittrekken om te verwisselen voor een ander. Cultuur zit in alles. Cultuur is alles wat mensen doen en dieren niet, zou je kunnen zeggen. Mensen en dieren doen veel wèl hetzelfde: ademen, eten, wonen, relaties aangaan, spelen, vechten, doodgaan. Maar dat alles is bij mensen gekleurd door gewoontes en manieren om dat eten, wonen, relaties invullen en doodgaan vorm te geven en aan te kunnen. En die gewoontes en manieren zijn ontstaan en ontwikkeld door de tijd, de plek, het gezin en de omgeving waarin ze geboren en opgegroeid zijn. Meestal een mix van invloeden en altijd in beweging. En altijd broodnodig om je mens te voelen. Cultuur is een hot issue, overal waar culturen elkaar tegenkomen. In de straten, de asielzoekerscentra, de politiek, instanties en media. Waar zijn we het beste bij gebaat? Identiteit, aanpassing? Wat is identiteit en wie moet zich aanpassen? [...]

De eerste warme dag van het jaar lokt iedereen naar buiten. Zomer in de Seefhoek? Amai nog ni. Je kunt er niet naast kijken. Al je zintuigen mogen meedoen. Even te voet naar de winkel is genoeg. Twee minuten over het plein. Marokkaanse beatmuziek uit de auto's, luid babbelende groepjes mensen op elke hoek, spelende kinderen, voetballende jochies, kwetterende meisjes, kruidige geuren uit allerlei restaurantjes vandaan, hartelijke gebaren, fruit en groenten in overvloed te koop. De vrolijkheid hangt in de lucht. Is dit de wijk waar zoveel armoede heerst? Huist hier zoveel miserie achter de voordeuren? Vandaag staan de voordeuren open en delen we allemaal in elkaars warmte. Zomer in de Seefhoek. Jawadde.  

Daarmee begon het, nu zo'n 40 jaar geleden. Met dit verlangen. Een handvol mensen zag nood. En voelde zich geroepen om die te lenigen. Voedselpakketten. Tweedehands kleding. Menselijk contact. Je moet ergens beginnen. Het PSC ontkiemde en schoot wortel. Het PSC deed veel. Het leek wel dweilen met de kraan open. De nood bleek niet te stelpen.  De wereld werd er niet beter op. Niet door te dweilen alleen. Ellende is structureel. Nood is onrecht. Hulp werd verzet. Opstaan. Niet pikken. Daar bovenop springen waar anderen het opgeven. Het PSC bleek een beweging. Uniek. Niet te stuiten. Klein misschien, maar groots in lef. Ambetant als een luis in een pels. Lenig. Hoe groter de nood, hoe leniger. Maak van de nood een deugd. Voelt uitdelen aan als vernederend? Maak er een winkel van (sociale kruidenier). Maken kleren de mens? Maak er werk van (Frakske). Brengen vreemdelingen hun cultuur mee? [...]

"Hoe was je bevestiging?", vroegen mensen mij. Ze bedoelen de dag, nu twee weken terug, waarop ik in mijn stadspredikantschap bevestigd werd, met een zegen van God, via mensen, in een heerlijke kerkdienst en receptie, een hartverwarmend samenzijn. Ik liep op wolkjes. Wat een feest was het, dit prachtige werk te mogen gaan doen en te ondervinden hoeveel mensen hier ook blij mee zijn. Je kon de hemel bijna aanraken met je  vingertoppen. En dan ineens back to earth, de voorbije week, die figuurlijke bom die barstte, hier in den blok. "Wat was dat?", vragen mensen mij. Huiselijk geweld. Een mens die flipte. Scherven en bloed en heel veel schrik. Eén van de vele situaties die zich hier zo vaak in de stad afspelen, van frustratie en wanhoop, geweld en onmacht. En die nieuwe stadspredikant? Ze lag te verstijven in haar bed. Niet bepaald een wereldverbeteraarster. Vanmorgen in de kerk ging [...]

Muren hebben oren. Scherven brengen ongeluk. Stemmen kunnen breken. Bloed kruipt waar het niet gaan kan. De ramen wenen tranen met tuiten. De barsten worden afgeplakt. De stilte overdag is oorverdovend. Iedereen loopt gespannen. Geweld kruipt in je kleren, angst beklijft tot op het bot. Wanneer begint het weer? Wat gaat er nu weer sneuvelen? Neenee het zal niet meer gebeuren, zeggen ze. De ruit wordt betaald, de zaak is afgehandeld, laat het nu maar zo. Blikken worden vermeden, deuren gaan op slot. Wie is slachtoffer van wie? Of van wat? Word ik mee gezogen in het toedekken of kan ik iets doen? Waar gevochten wordt is iedereen verliezer. Ook wie niet meedoet. Al wil iedereen met alle geweld dat het stopt.

De moeite om over na te denken: wie helpt wie eigenlijk? Helpers - PopUpGedachte donderdag 1 maart 2017, Rikko Voorberg (lichtjes ingekort) "Ik krijg echt een punthoofd van helpers", zei een gedreven helper van mensen zonder papieren. "Iedereen wil maar helpen, arme mensen helpen. Terwijl het systeem anders moet, dáár moet voor gevochten worden." Georgos op Lesbos zei eerder ook al zoiets. Hij was samen met een priester een spil in de verzorging van duizenden vluchtelingen onderweg van het ene einde van het eiland naar het andere. We dronken koffie en hij riep het uit: stuur geen hulpgoederen, hou je eten en drinken bij je. Los die oorlog in Syrië op! Als wij hier met z'n tweeën, een oude priester en ikzelf, duizenden mensen kunnen verzorgen terwijl onze economie in puin ligt, dan kan die oorlog in Syrië toch ook beëindigd worden als meer mensen dat willen. Waar is de [...]

Ds. Ina Koeman heeft al 21 jaar lang deze vraag beantwoord met al haar inzet. Bekijk maar 's de film over haar werk op de Facebook-pagina. Zegt die niet genoeg? Maar toch.... Vanaf deze maand doet een nieuwe stadsdominee haar intrede; een geschikt moment om opnieuw na te denken over wat een stadsdominee kan betekenen in de 21ste eeuw. In de bijna 40 jaar van haar bestaan heeft het PSC altijd nagedacht over die "P": wat betekent het dat we Protestants zijn? Het is een bewuste keus van het PSC om juist nu ook weer een stadspredikant aan te stellen. De stadspredikant belichaamt waar die "P" voor wil staan: een bloedgroep die door het hele PSC en al haar geledingen stroomt. Geen dode letter. Alles wat we allemaal samen doen, voelt als een heilig vuur: het verlangen naar recht en liefde in deze wereld, vooral voor mensen die die het hardst moeten [...]