PSC Open Huis. Werkgroep Verzet-Je en open inloopmoment. Het kan weer in eigen Huis. Coronaproof en toch heel levendig en gezellig. Eerst stevig vergaderen, uitwisselen, over “waar heb je nood aan als je je eenzaam voelt” en over hoe we tegenwoordig vergaderen. Corona en personeelswissels hebben in korte tijd veel verandering teweeggebracht. Hoe blijven we ècht een vereniging waar mensen in armoede het woord voeren en waar we samen vanuit de basis kunnen werken aan armoedebestrijding? Open Huis, daar kun je je gedacht eerlijk uitspreken en er wordt wat mee gedaan. En dan gaat de deur wijd open voor wie er maar komt binnenwandelen, er wordt koffie geschonken en gedronken, gazet gelezen en besproken, bijgepraat, gesjoeld, gelachen, gedeeld. Het gonst weer.

Ik neem deel, maar leun ook ‘s achterover. Het overvalt me, de ontroering. Wat heb ik dit gemist. Al die coronatijd heb ik rondgefietst, fysiek en online, bij bevriende organisaties en in netwerken. Altijd onderweg. Vandaag realiseer ik mij: PSC Open Huis is thuiskomen. Ik geef het toe. Dat ik dit zelf ook nodig heb. Allebei, eigenlijk. Het rondfietsen en het thuis zijn. Het verbinden en het landen. Het vliegen en het wortelen. En dat is exact wat mensen in Open Huis ook doen: binnenwaaien en vertrekken, zich openen of terugtrekken, hun eigen weg gaan en zich erbij voelen horen. Jouw vrijheid betekent ook de mijne. Als jij jezelf kan zijn, ben ik ook veilig om aan te haken. We horen bij elkaar.