We werken hard, in onze kleine organisatie, en velen met ons. Met hart en ziel, met liefde, visie en een vurig gedroomd doel voor ogen: een menselijke, rechtvaardige, warme samenleving. Daartoe creëren we plekken en projecten die tonen dat dit kan. We doen dit met heel verschillende mensen samen – jongeren en gezinnen op de vlucht, ouderen in armoede, inwoners van Burkina Faso – die op allerlei manieren tegen muren oplopen en uitsluiting ervaren. Of op z’n minst heel veel moeite moeten doen voor gewoon een menswaardig plekje in het land, tussen mensen en voor een beetje zin in het leven.

En met hen samen botsen wij tegen muren aan. We ondervinden veel tegenslagen in wat we doen. Projecten lopen vertraging op, er komt niet die subsidie vrij waar we met zulke goede argumenten voor gepleit hebben, er hapert wel ‘s wat in onze panden, en ook in onszelf. Hoe gedreven en veerkrachtig we ook zijn, intense moeheid kan ook ons overvallen.

Deze foto maakte ik zes jaar geleden, op één van mijn eerste onderdompeling-wandelingen in Antwerpen-Noord. Ik ervaar dit als een treffend beeld voor onze maatschappij. De slogan over succes houdt je een worst voor, de enthousiaste woorden grijnzen je aan, wijzen je met de vinger: ‘jij moet moeite doen, succes hangt van jou af’, daar komt het op neer. Maar daar zit voor veel mensen zoveel tussen, op slot, verroest en verrot.
In diezelfde straat, dat weet ik nog, hingen er aan een gigantische blinde muur gekleurde afbeeldingen van voorjaarsbloemen. En er zaten op die muur duiven laconiek te koeren. De natuur piept zelfs hier tussen de stenen door en lacht met alles wat dichtgemetseld en toegeketend is. Die afbeelding, mijn foto’s daarvan, street art her en der en allerlei vormen van creativiteit laten een andere wereld zien.

Echt leven laat zich niet compleet uitroeien. En daarom gaan we door.