31 oktober 2023. Hervormingsdag. Protestanten denken aan het symbolische moment die dag in 1517, dat Maarten Luther viraal ging met zijn protestmanifest. Protest tegen machtsmisbruik in Gods naam. Luther leerde ons dat je als gelovige en als kerk nooit mag denken dat je er bent, maar jezelf en je gelovigheid altijd in vraag moet blijven stellen. Des te erger dat ook protestantse kerken sindsdien vaak ontaard zijn in bolwerken van religieus gelegitimeerd machtsmisbruik. Kolonialisme, slavernij, bezitsdrang, uitbuiting van de aarde, geestelijke onderdrukking en lichamelijk grensoverschrijdend gedrag, dogmatisme, arrogantie en hypocrisie vormen ook ons strafblad. De 20ste en 21ste eeuw doen de instituten ineenstorten en dat is goed. Dat werpt ons terug op de vraag: wat blijft er over? Als macht en bezit uit onze handen glippen en prestige en vertrouwen (terecht) verdwijnen. De huidige hervorming zoeken we nauwelijks zelf, maar dringt zich aan ons op, ferm tegen ons goesting, want verliezen doet pijn.

Ondertussen woeden oorlogen en is de planeet er slecht aan toe. Ook in naam van allerlei goden en afgoden. Levens van honderden miljoenen mensen, dieren en biotopen liggen letterlijk in puin.
Zou het niet tijd worden voor de kerk om voluit en eerlijk in dat puin te gaan staan? Om naast die mensen met blote handen de brokstukken op te tillen op zoek naar hun dierbaren. En op handen en voeten samen te zoeken naar licht, hoe donker de tunnel ook lijkt. Is dat misschien wat ons over blijft?

Dit beeld doet mij denken aan opstanding…