Oorlog op oorlog. Al of niet druk gemediatiseerd en becommentarieerd. Elk volgend conflict verdringt de andere om de aandacht. Maar in de hoofden van de mensen die ik ontmoet zijn ze allemaal aanwezig. In hun rugzak. Op hun netvlies. In hun lijf.
Oorlog is persoonlijk, als je zelfgebouwde huis voor je ogen is gebombardeerd. Oorlog doet pijn, als je ledematen hebt zien rondvliegen. Oorlog maakt letterlijk kreupel, als angst je hersenen aantast. Oorlog maakt oud, ook al ben je jong. Moedeloos, maar voor je familie ga je door.
Wie ben ik dan om kant te kiezen? Mij uit te spreken? Met vlaggen te zwaaien, andere kanten te belichten, mediaberichten te citeren. Alle berichten zijn gekleurd, manipulatief, gereedschappen van macht.
Het enige wat telt zijn die vermoeide ogen, die dappere harten, die verwarde zielen. Ver weg en vlak voor mij. Elk teken van moed in dat alles om door te gaan, menselijk te blijven.
Is vrede een illusie? Weerloos als een ballon in kinderhanden? Nee, vrede is een taai visioen dat heeft gemaakt dat menselijkheid nog bestaat.
Klein en vooralsnog onuitroeibaar.

Foto: Fotografencollectief Brandpunt 23