We zijn vertrokken. Vijf studenten hebben zich voor een lange stageperiode aan ons verbonden en wij aan hen. Vanuit verschillende opleidingen en achtergronden, met verschillende leerdoelen, op verschillende plekken van ons PSC. Vijf. Vorig jaar hadden we er ook vijf, maar dan allemaal in de Woonterp. Nu zijn er daar “maar” twee. Maar die tellen samen al voor vijf :-) : al maanden stonden ze te popelen en ook ik zag naar hen uit, samen met de Woonterpbewoners en -vrijwilligers. Hoe beter we voorbereidend kennismaakten, des te enthousiaster werden we over en weer. Dit is niet zomaar een stageplek, dit zijn niet zomaar de eerste de beste stagiairs. Een klik van jewelste. Naast deze twee vanuit sociale studies gaan er dan nog twee mee op stap vanuit de theologie: de ene om presentie te beoefenen in een superdiverse context, de andere voor haar onderzoek rond “vreemdheid”, je niet voelen passen, uitgesloten worden. Zij zullen meedoen in de Jongerenwerking, in Open Huis en in Filet Divers en soms ook in ‘t Vlot. Daar is vervreemding genoeg, daar is presentie meer dan broodnodig en uitdagend. De vijfde stagiaire van dit seizoen begint volgend semester in de Jongerenwerking. Een straffe madam die ook een paar doelgroeptalen spreekt, hoera. Zo zijn we dit jaar opnieuw een superdivers team rijk. Nee, je hoofddoek hoeft niet af, ja jouw migratieachtergrond mag je zeker inzetten in het opbouwen van een band met onze mensen, nee, je hoeft niet op je tong te bijten of braaf onze klusjes op te knappen (ik zet wel ‘s graag koffie voor jou, jij moet al zoveel), en ja, jouw ideeën en goesting zijn superwelkom!

Onze stagiairs van vorig jaar waren eveneens goud waard, juist in coronatijd. En zij van hun kant waren maar al te blij met hun plek bij ons en met de ruimte om zelfstandig samen een straf team te vormen. We kunnen ons veroorloven om “picky” te zijn in het kiezen van de crème de la crème ten behoeve van onze mensen: straffe jonge mensen die stevig in hun schoenen staan, vaak in hun gezin van herkomst de zorgende rol hadden, zelf het spanningsveld kennen tussen de cultuur thuis en in België en alle druk trotseren om vooruit te komen tegen allerlei barrières en tegenwind in. Zulke mensen moeten we hebben. Zulke mensen verdienen de beste ruimte om te groeien en zichzelf te zijn met al hun inzet en talenten.

In de vele jaren van ons PSC-bestaan hebben we zo tientallen mensen onvergetelijke leerervaringen bezorgd, en is via hen de presentiebenadering Vlaanderen in gegaan. Broodnodig tegengif tegen betutteling, verenging, hiërarchisch organisatiedenken en onnodige frustraties in het veld van armoede en vluchtachtergrond. Niet gemakkelijk en daarom hebben we elkaar zo nodig om elkaar scherp te houden, open en fris.

We zijn back on stage, om zo te zeggen. Het coronagordijn gaat open, het gezelschap vormt zich, ieder haar of zijn eigen rol en stijl. Het gaat ons niet om de performance, maar om al doende tot een mooi samenspel te komen waar we allemaal van leren. Leren om ons samen te blijven inzetten voor menswaardig samenleven. Applaus!

Foto: Kyle Head, Unsplash