Verzet moet het niet hebben van grote woorden, wist Remco Campert als geen ander, maar van kolder in de kop en een vraag durven stellen aan jezelf en dan aan een ander. (God hebbe zijn ziel. De dood is een ontroering.)

De zomer is voor mij tijd voor extra reflectie. Een viteske minder geeft daar ruimte toe. Hoe zijn we bezig als PSC, hoe ik als stadspredikant? Als zacht geritsel in de tuin, als uit een kleine verscholen bron, om nog met Campert te spreken? Wat doet dat dan, wat werkt dat nu eigenlijk uit? In jargon: hoe politiserend werken we, waar ligt onze impact, onze return of investment? Bij een mosterdzaadje (embryo van ecologisch en culinair waardevolle flora) kun je je daar ook niet veel van voorstellen. Of bij een kind dat zich oefent in huisje bouwen. Hoe maakbaar is de samenleving eigenlijk? Kunnen we de wereld redden, waar crisissen chronisch en onomkeerbaar worden? Het kan me aanvliegen. Ik ben de onmacht moe.

Deze foto heb ik al eerder gebruikt in mijn blog. Hij blijft me inspireren. Knulletje op zijn hurken, verdiept in zijn groots project. Nog meer helende energie wordt me in de schoot geworpen. Glenn Gould die neuriënd Bach speelt. Een vrijwilliger met kennis van Oekraïne die zich aanmeldt. Een artikel op sociaal.net over maatschappelijke verandering, niet zozeer door individuen te “empoweren” (trouwens, velen hebben al werk genoeg met “overleven”), maar door het versterken van een ander soort samenleven via het smeden van contacten, ontmoetingen, netwerken en structuren. En zo nog veel meer, gelukkig. Allemaal zaadjes.

Verzet begint als een jongetje dat steentjes metst op zijn hurken. Niet als een groots business plan, maar als kolder in de kop en de vragen durven blijven stellen. Dat wordt een storm, een brede rivier, vuur, liefde. Dank u, Remco Campert, dank u Glenn Gould, Bach, vrijwilliger, dappere sociale werker, dank u God die onze zielen draagt en ons ontroert met helende en vernieuwende energie, ook door onmacht en dood heen.