Ik mag het vaak meemaken. Mensen in een kring. Soms gebeurt dat zomaar, soms gepland. En vaak gebeurt daar iets. Een kring doet wat. Mensen hebben er iets aan om samen te zijn, te delen en naar elkaar te luisteren. Ik mag getuige zijn van hoe krachtig dat dat is. Hoe mooi. Tenminste, als dat kringgebeuren veilig is. Als je samen elkaars gelijkwaardigheid erkent, hoe verschillend je ook bent. Als ieder uniek mag zijn en eerlijk. Als er stilte mag zijn die warm aanvoelt. Als ieders stem ertoe doet en ook het zwijgen, een grapje, een knipoog, de koffie of thee en dat meegebrachte lekkers. Als je elkaar laat uitspreken. Als je ziel kan opengaan en je ook die van de ander kunt aanvoelen. Dan gebeurt er veel. Gewoon en bijzonder tegelijk. Met en zonder woorden. Even of tijdloos.

Neem nu een Bijbelbabbel. Maandelijks een volgend hoofdstuk uit de Bijbel, aanleiding tot herkenning en gesprek. Verhalen roepen verhalen op. Vanmorgen ook weer. Wat werden we er blij van.
Of een studiedag in een faculteit. Geen college maar in wisselwerking samen rond de tafel.
Een koffiemoment na een kerkdienst. Viering van de Maaltijd van Jezus.
Een Zoommeeting in internationaal gezelschap rond een maatschappelijke strijd.
Een spontaan moment van zomaar wat jongeren bij elkaar.

Mensen in een kring. Het is een oeroud gebeuren. Een kampvuurritueel. Millennia door en wereldwijd hebben mensengroepen zo elkaar gevonden, de dag verwerkt, trauma’s een plek gegeven, verhalen doorverteld, identiteit en geborgenheid gevonden. Dit is wat ons tot mensen maakt, waar we menselijkheid ervaren. In een kring zijn er wonderen gebeurd van verbinding over verschillen heen, van genezing van pijn en angst, van begrip en verzoening. In onze moderne tijd is die oer-kringreflex nog altijd springlevend. Zie het maar gebeuren en geniet ervan. Zie je opgenomen in zo’n kring en voel je mens. Gewoon en bijzonder, uniek en samen, eerlijk en als een wondertje dat je overkomt.