Knal. Dat zei mijn fiets vanmorgen. Klapband. Net een nieuwe buitenband. Bleek dus brol te zijn. Scheefgetrokken. Gescheurd. Daardoor de binnenband ontploft. Amai, dat klinkt luid in de straat.

Te voet door de stad leer je altijd meer dan op de fiets, merk ik. Zeker pech doet nadenken. Het haalt je uit je gewone doen. Eerst ben je ontstemd, dan ga je relativeren en vervolgens zie je nieuwe dingen. Waarom heb ik niet eerder gezien hoevéél verloederde woonsten er in de Handelsstraat zijn? En wat een rust zo ‘s morgens in de ramadan. En nog zoveel meer.

De uitleg die ik vervolgens krijg over buitenband en binnenband en hoe het heeft kunnen ontploffen, doet mij onmiddellijk aan de politiek denken. De binnenband met lucht maakt dat je je menselijk comfortabel kunt voortbewegen. Maar de buitenband is de structuur die omkadert, beschermt en bijeenhoudt. Als die slecht van kwaliteit is, trekt die scheef en dan komen er scheuren in. En dan ontploft de boel en kom je tot stilstand. Of er gebeuren ongelukken.