Vandaag nemen we afscheid van onze beroemdste nieuwslezeres die ons veertig jaar lang “het leven verteld” heeft. Haar naam is overbekend, haar stem onvergetelijk. Het nieuws is enorm veranderd, zegt ze. Het is moeilijker geworden om te achterhalen wat waar is in deze wereld van vluchtigheid en fake. En wie blijft er nog na een verschrikkelijk bericht eventjes stil omdat het zo verschrikkelijk was.

Elke week raak ik in contact en soms in gesprek met mensen van over de hele wereld, gewoon op anderhalve coronameter bij mij vandaan, oog in oog. Afkomstig van plaatsen die ik alleen van het nieuws ken. Maar burgeroorlogen, dictaturen, terreur, gruwelgeweld zijn niet ver van ons bed, ze liggen in het bed van onze nieuwgekomen buren, in hun nachtelijkse nachtmerries, ze dragen ze mee in hun caddy’s en in fotoalbums op hun gsm’s en vooral: ze staan op hun netvliezen gegrift, aan de binnenkant. Deze mensen dragen samen de wereld in zich mee. Daarover vertellen als journaalberichten, dat gaat niet. Hooguit wat stamelende woorden, verstarde gezichten en tranen. Een enkeling heeft deze trauma’s omgevormd tot een wekelijks herhaalde monoloog waarin de wereldpolitiek vernietigend wordt geduid. Een ander informeert mij graag uitvoerig en verhelderend over de politieke voorgeschiedenis van huidige conflicten waarvoor hij is moeten vluchten. Weer een ander haalt berustend haar schouders op en pakt peinzend haar kind uit de buggy. In ieder van hen liggen wat voor ons journaalberichten zijn voorgoed verankerd. Nieuwsankers, verscheurd door scherpe haken, verscheurd tussen thuis en hier, want ze hebben zoveel moeten achterlaten en hebben hier nog altijd geen voet aan de grond. Zwalpend door het leven, met als enige wat vasthaakt, het verhaal van hun afkomst, hun land, hun actualiteit. Waar wij van wegzappen reist hen achterna. Wat wij aangepast willen zien, is hun heimwee. Hoe gruwelijk hun pijn ook, altijd is er de liefde die hen verbindt over de vele kilometers onmacht heen. Er is de fierheid ook, die hen soms een dansje doet doen, een muziekje laat horen, hun moedertaal laat klinken. En zo is er een man die elke week in de wachtruimte een half uur over de wereldatlas gebogen zit, turend naar zijn land.

Deze mensen zijn mijn nieuwsankers in mijn huidige wereld van vluchtigheid en fake. In hun ogen verdrink ik, in hun groet reis ik mee, in hun menselijkheid kom ik thuis. Zij zijn mijn wereld.

Foto: Anelale Nájera, Unsplash