Ze is er weer! Mijn vriendin Magnolia. Eigenlijk was ze er al die tijd al, lente, zomer, herfst en winter, telkens met een ander kleedje aan en op het laatst uitgekleed, weerloos en onopvallend. Maar dat magische moment waarop ik haar weer zie, in haar nieuwe outfit, dat voorteken van de lente in aantocht, maakt me blij. Ze gaat nog stormen moeten doorstaan en misschien ijzige kilte. Maar ze kan het niet laten: ze bloeit! Met armen juichend de lucht in trekt ze mijn aandacht en mijn hart springt op.

Ze is vroeg, vertelt iemand mij van buiten de stad. Ja, dat kan, net doordat ze beschut staat, in deze dichtstbebouwde wijk van deze drukstbevolkte stad. Tussen oude huizen en grijze appartementsblokken heeft ze een plekje gekregen bij een kleuterschool die waarden als “Kansen”, “Veiligheid” en “Geborgenheid” op haar gevel heeft staan. De stad houdt kennelijk warmte vast, zodat schoonheden kunnen bloeien. Wat in de kiem aanwezig blijft, magnificeert zij zo.

Zo leert ze ons omdenken. De stad is druk, is vol, is broeierig. En net zo houdt ze warmte vast, en kansen en geborgenheid, waarin schoonheid kan ontkiemen.