Dat gevoel dat er altijd is. Dat je altijd verbergt. Om te functioneren. Omdat weinigen het begrijpen. Omdat je altijd moest zwijgen. Omdat je je schaamt. Het is meer dan een gevoel, het zit in je hele wezen precies. Het kan je zomaar overnemen. Met je aan de haal gaan. Zonder reden. Wel met een aanleiding, dat weet je nu al iets beter. En dat ze dat een trigger noemen. Een trekker van een pistool is dat letterlijk, awelja, zo’n aanleiding schiet je soms zomaar overhoop. Als een sluipschutter. Onverhoeds. Een geur. Een blik. Iemand die je lijkt te negeren. Een bepaalde manier van doen. Voor een ander lijkt het niks. Maar jij, hup daar ga je. Bodem onder je voeten vandaan. Waas voor je ogen. Je moeizaam opgebouwde beetje veiligheid vloeit in een seconde weg als door een afvoerputje. Alles lijkt dan weer wat het vroeger was. Verwerping. Bedreiging. Verlating. Je wéét het ergens nog wel: dat is nu niet zo. Die persoon is nu en die bedoelt het vast onschuldig. Maar toch: je hele gevoel is ermee weg.
Trauma. Niet één keer, maar jaren. Opgroeien of jaren in omstandigheden leven zonder veiligheid, zonder bodem, alles onvoorspelbaar en oncontroleerbaar. De schade blijft.
Je bent nu volwassen en doet ondertussen je best. Je staat op, je leidt je dagelijks leven, je groet je buren, je glimlacht zelfs. Niks aan te zien. Maar mannekestoch, alles alles alles kost moeite. Net dat gewóón doen is zwaar. Want dat moet continu tegen dat zware gevoel in gebeuren, van altijd die pijn. Van dat je er beter niet kon zijn, want dan stopt die pijn tenminste. Dat gevecht.
Na jaren kom je er achter dat de schade blijft. Dat dit niet weggaat. Dat het niet weg te therapeutiseren of te ontkennen is. Je moet ermee leven. Je vindt manieren. Soms door te verdoven, of te compenseren. Soms barst het uit, soms zak je door het ijs. En voort maar weer. Jij bent zo sterk, zeggen mensen tegen je. Awelja. Dat is wel zo.
Maar is er iemand die dat gevecht in je ziet? Die dat niet wil wegpoetsen, oplossen, vergoeilijken? Die met jou mee leeft? Dat zou het toch iets draaglijker maken. Om ermee te leven.