Vandaag officieel één jaar stadspredikant. Éen jaar onderdompeling in Antwerpen-Noord en in de wereld die daar op een kluitje zit. In de hoek die niet altijd echt safe is. Seefhoek.

Ik kijk uit het raam, zoals elke dag een paar minuten. Ik kijk met aandacht. En ik zie veel. Ik zie steeds meer. Armoede. En menselijk contact. Die twee dingen vallen mij het meest op. Contact in alle toonaarden natuurlijk. Tot ruzies en sirenes toe. Maar ook vriendelijke blikken, high fives en broederlijke omhelzingen. Babbels, vrolijkheid ook. Zodra ik mijn voordeur uit stap ben ik er zelf deel van.

In dat jaar ben ik steeds meer van deze kant van de stad gaan houden. De hele stad is mij dierbaar. Maar als ik “2060” binnenfiets voel ik me thuiskomen. 2060 is veel meer dan een postcode. Het is een wereld op zichzelf. Barstensvol cultuur, bedrijvigheid, zoeken om mens te zijn. Indrukwekkend. Schrijnend ook. Nee, niet altijd seef. Er zijn drugs, er zijn spanningen, er zijn zorgen om toekomst en om nu. Al die jongeren die er rondhangen, wat gebeurt er veel tussen en met hen.

Ik kijk. En ik zie. En ik hou ervan. Van die woelige bedrijvige veelkleurige Seefhoek.

(foto: Brandpunt 23)