Sommige mensen hebben levenslang. Niet twee weken en dan weer twee weken met hoop door een dalende curve en gesteund door vele lotgenoten. Nee, levenslang in lockdown.

Ze wordt verwekt in een verkrachting. Geen haan die ernaar kraait, want het gebeurt binnen een doodgewoon huwelijk. Sowieso lijkt het een doodgewoon gezin. Papa, mama, zoontje, dochtertje. Geen echtscheiding, geen verslaving, geen slagen of verwondingen. Integendeel. Elke zondag naar de kerk. Vader nine to five job, moeder huisvrouw, kinderen goede punten op school. Niets wat argwaan wekt. De enkelingen die ooit binnen komen ruiken ook geen onraad.

Maar haar leven is een hel. Elke dag wordt ze bestookt, afgebroken, uitgehoond, beschuldigd, gekleineerd. Een paar keer ook bepoteld. Ze denkt dat ze geen kant op kan. Wie zou haar ook geloven. Haar ouders zijn “zulke brave mensen”. Vuile was hang je niet buiten.

En dus heeft ze levenslang. Ze telt af tot ze het ouderlijk huis kan verlaten. Ze trekt ver weg, bouwt haar leven anders op. Alles lijkt normaal. Niemand ruikt onraad. Maar de hel gaat mee. In haar hoofd. In de nacht. Op onverhoedse momenten. Ze telt af tot ze dood mag. Ze denkt dat ze geen kant op kan. Wie zou haar ook geloven.

Haar buurvrouw voelt zich ook opgesloten. In haar alleenstaande moederschap. De buurman achter de deur daarnaast eveneens. In zijn rolstoel. Achter de volgende voordeur vallen er wel klappen. Daar weer naast leeft een gezin in diepe schulden. Verderop een vrouw met een ernstige chronische ziekte.

Lockdown heeft vele gezichten. Sommige curves dalen niet.