Foto: uit de oude PSC-doos (Vrouwenwerking 2007), dus vergeef ons de slechte fotokwaliteit, maar zeg nu zelf… hoe mooi!

Wat is het grootste cadeau dat we iemand kunnen geven? Volgens inspiratietekstjes op sociale media: tijd. Volgens ervaring als het leven niet vanzelf spreekt: aandacht. En dat hoort bij elkaar. Tijd en aandacht. The biggest present is being present.

Presentie is ons ding, zeggen wij zelfs. En dan proberen we te vertellen wat we daarmee bedoelen. Met veel mooie woorden: er zijn, luisteren, liefdevolle toewending, aandacht, trouw, deugd doen, …. Je moet daar precies een halve heilige voor zijn om dat te kunnen. Natuurlijk, er zijn grenzen, je moet voor jezelf zorgen, maar toch. Het allermooiste is toch die liefdevolle aandacht. Een goed gesprek.

Maar … zo’n goed gesprek is een zeldzaamheid. Daar is heel wat bij nodig. Koffie, of thee. Een deurmat, een kapstok, een kwinkslag, gezever, koetjes en kalfjes. Aftasten, een vuistje, uittesten, mogen zwijgen en opgesloten zitten in jezelf. Samen afwassen, patatten schillen, brood delen, iets lekkers. Elkaar voor de twintigste keer tegenkomen. Een onnozele aanleiding. Een verwarmde ruimte. Bakstenen, geld, volk. Kortom: helemaal niet zoveel hoogdravends, juist niet. Hoe gewoner hoe echter en dus menselijker.

Ik breek een lans voor de koffieschenkers en afwassers onder ons. De poets- en klusmensen. De kosters en de buschauffeurs. De mensen van het gewone, die je met hun ogen en handen laten ervaren dat ze present zijn. They are the biggest present. Mocht je daar iets mee willen.