Bijbelbabbel. Maandelijks iets om naar uit te kijken. Tien heel verschillende mensen rond de tafel met koffie en koekskes, met hun eigen verhalen, en dan dat bijbelverhaal van de maand op die tafel.

We sluiten dat samenzijn altijd af met een tekstje. Ik heb er vaak verschillende bij, in afwachting van hoe het gesprek die dag verloopt. Vandaag is het de parabel van de ijsblokken geworden. Over twee blokken ijs in een koele verhouding tot elkaar omdat eerst de ànder zou moeten ontdooien, en die dus alsmaar ijziger worden. Maar dan is er de zon en ondanks zichzelf vervloeien ze tot water en ze ontmoeten elkaar: helemaal niet zo verschillend, en samen veel mooier. En kinderen komen en laten kleine bootjes op hen varen en het plezier schittert als zonlicht op het water.

We hadden vandaag gepraat over katholiek en protestant (en moslim) en hoe we aan de grond elkaar vinden, en hoe fijn dat dat is. We blijven eerlijk over verschillen, maar zoeken elkaar op in waar het toch om zou mogen gaan: het spoor van Jezus volgen, die gewone mensen opzocht en in hun waarde herstelde. En toch: we zijn er nog niet. Al te vaak hangen mensen religieus en sociaal aan hun eigen clubje en aan wat “ik” daar te zeggen heb, in afweer van wie “anders” is. Ja, en dan krijg je soms zomaar in het klein en in het groot taferelen zoals weer in ons bijbelverhaal: mensen en volken die elkaar geweld aan doen. Haat die weer verdeelt en verstart.

Daar willen wij niet in meegaan. En dus blijven wij ons oefenen in het samen smelten. Want dat is een heilig en heerlijk eerlijk spel.

(Foto genomen in de driedaagse in 2018 van ‘t Vlot en Jambo met dak- en thuislozen in de Abdij van Averbode; afsluitend ritueeltje.)