Gisteren was het Internationale Dag van de Vrijwilliger. Dat is het eigenlijk elke dag, want haal vrijwilligersinzet weg en de samenleving stort in en wordt een koud systeem. Wat is er mooier dan je uit vrije wil inzetten met jouw talenten en mogelijkheden op manieren die professionelen niet kunnen waarmaken omdat ze beperkt zijn in opdracht en tijd.
Vrijwilligers zijn even divers als de mensheid zelf. In wat ze kunnen, wat ze doen, waarom ze het doen, hoe intens of losjes. Ook vrijwilligerswerk zelf evolueert: van jarenlange engagementen en uit liefdadige motivatie naar korter en meer met het oog op eigen ontplooiing.
Vrijwilligers “verdienen” alle ruimte, waardering en ondersteuning. Op maat, want ook in hun behoeften verschillen vrijwilligers. Maar ieder mens heeft nood aan erkenning en veiligheid. Mogen zijn wie je bent haalt het beste in jezelf naar boven.

En zo komt het dat ik veel verhalen mag beluisteren, ook van vrijwilligers. Ik ben trouwens zelf ook weer vrijwilliger bij bevriende organisaties, dus ik herken wel het één en ander. Het heeft ook iets kwetsbaars, vrijwilliger zijn. En elke vrijwilliger heeft een eigen verhaal. De meesten lopen daar niet mee te koop, ze willen gewoon zich inzetten. Maar bij momenten komt het er toch ineens uit. Dat ze zelf moeten leven met een chronische aandoening. Met een zieke partner. Met financiële zorgen. Met een opgroeiend kind dat de weg kwijt is. Met depressieve periodes. Met eenzaamheid. Of juist met … geluk. Met dat vreemde gevoel van “wat heb ik het toch getroffen in het leven” waar je soms geen weg mee weet als je zoveel zorgen ziet bij anderen.

Het mooiste wat er is, is als geven en ontvangen door elkaar lopen. Als de ene vrijwilliger een andere een schoudermassage geeft. Of mooi aankleedt. Of knuffelt. Of doet schaterlachen. Of gewoon aandacht geeft bij een tas thee op een rustig moment.

Lang leve de vrijwilligers in onze wereld! Laten we elkaar kronen met liefde.

(Foto: Fotografencollectief Brandpunt 23)