We leven in anonieme tijden. Ondanks, of juist versterkt door, sociale media. En door nog zoveel meer.
Toch hoor je het woord “verbinding” vaak vallen. Ik word daar soms een beetje moe van. Als je zulke mooiklinkende woorden vaak herhaalt, lijk je te willen overroepen dat daar nog al te veel aan schort. Verbinding is gene simpele. Wat is dat eigenlijk? En willen we die wel ervaren? Soms best eng.

Vandaag was ik zoals elke zondag in een kerkdienst, met koffiedrinken naderhand. Ik kom in verschillende kerkgemeenschappen. Vandaag voelde wel heel bijzonder. Er waren mensen die ik er niet had verwacht. Om verschillende redenen. Nieuwe mensen. Mensen van een hele tijd geleden. Mensen van andere plekken. Héél verschillende mensen. Ik keek rond en merkte op: ik ken de meesten heel goed. In heel verschillende contexten. Hoe bijzonder om ze hier bij elkaar te zien. Samen maakten we een mooie viering mee. Er was ruimte voor eigen inbreng. Voor samen zingen, luisteren, stil zijn, bidden. En samen koffiedrinken dus. Rond één tafel. Zo verschillend als we zijn. En daar zag ik iets heel moois gebeuren. Die heel verschillende mensen, van heel verschillende achtergronden en levensgeschiedenissen, maakten voorzichtig connectie met elkaar. Wisselden verhalen uit, zelfs hier en daar telefoonnummers of andere gebaren.

Weer valt me op hoe eenvoudig het kan zijn. Ontmoeting. Verbinding. Als je je veilig voelt. Als er tijd is en ruimte. En hoe mooi dat kan zijn.
Wat gun ik het ieder van hen, want toevallig weet ik hoe elk van hen daar net zo’n nood aan heeft.

We leven in moeilijke tijden. Maar het was een mooie dag vandaag.