Jemen. Wie heeft het nog over dat land? Andere nieuwsitems zijn belangrijker. Jemen, dat is oorlog, dat is ellende, dat is opgegeven. Dus niet meer noemenswaard. Zo gaat dat.

Maandelijks etentje in de Jongerenwerking. Zalig buiten, heerlijk maaltje door jongeren klaargemaakt, ongedwongen sfeer, grapjes, lachen, babbelen, in allerlei talen. Een voor mij nieuw gezicht naast mij. En ik hoor “Yemen”. Ik reageer als hij mijn kant op kijkt. “Ben je van Jemen?”, vraag ik in het Engels. “Ja”, zegt hij. En meteen erachteraan een wedervraag mijn kant op: “Waaraan denkt u bij Jemen? Welk beeld hebt u van het land?” Ik vertel over hoe dubbel ik het ervaar. Te weten van de aanhoudende humanitaire ramp. En hoe mij dat blijft aangrijpen. Met juist dat stilzwijgen erbij van de hele wereld erover. En aan de andere kant, of juist ook, de schoonheid van het land, van de cultuur, de mensen. De verhalen, de beelden die ik daarover meekreeg. Als ik dat noem, komt hij los en vertelt hij spontaan zijn verhaal. Vluchtelingenkamp. Anderhalf jaar in België. Een procedure van een jaar. Asielopvang. “We just wait. We are patient.” Maar nu wel opgelucht dat hij erkend is. In zijn thuisland twee bachelors gedaan èn gewerkt als buschauffeur. Bachelors in internationaal relevante studies. Natuurlijk hoopt hij die hier in te zetten.
Hij leeft in hoop. Ik zie een veerkrachtige jongeman naast mij, intelligent, gemotiveerd, getalenteerd. En bijzonder vriendelijk en toegankelijk.

Vanuit de donkere wolk van miserie en stilzwijgen komt hier de schoonheid van Jemen tevoorschijn, vlak naast mij. In echte ontmoeting.
Ik wens hem goede moed en welslagen. Zijn glimlach blijft me bij.