Een beschermjas is een term in de omgang met mensen in allerlei situaties die hun alles wat vertrouwd was hebben ontnomen. Die gevlucht zijn. Dakloos. Uit huis gezet. Een beschermjas is dan een beeld voor levensnodige “omhulling” tegen het uit elkaar vallen, jezelf kwijt raken, onzichtbaar worden. Omhulling namelijk net met wat jou vertrouwd was.

Hij vraagt: “do you speak English?” En hij stelt mij vragen. Hij weet niet hoe verder, kan niet naar voor of naar achter. Ik vertel hem over een adviescentrum over migratie. Hij durft niet naar de voedselbedeling, want dan neemt hij eten aan dat beter naar kinderen kan gaan, zegt hij. Ik vertel hem over de sociale kruidenier. Meer en meer begint hij te vertellen. Over zijn land. Zijn komst naar hier. Hoe na korte tijd de grond onder hem wegviel. Ik vraag behoedzaam door. Hij blijkt hoogopgeleid te zijn, een hoge functie te hebben gehad. Nu werkt hij in het zwart, in de afvalverwerking. Lange zware dagen tussen vuil en stank. Maar ik klaag niet, zegt hij, het is werk. Ik vraag hem naar zijn herkomstland. Hij vertelt. Ik reageer met liefde voor zijn land, ik zeg dat ik heel veel hou van de schoonheid ervan, en van een muziekinstrument dat typerend is voor zijn cultuur. “Oh, I listen to that all the time”, zegt hij, “and then I cry”. Ik ook, zeg ik. Dan komt hij los en vol passie begint hij hardop te dromen dat hij mij meeneemt naar zijn land, dat ik bij zijn ouders mag logeren en dat hij mij alles gaat laten zien. Terwijl hij zelf zonder papieren nog geen grens over kan. Hij weet dat wel. Maar ooit. Ik ben welkom.

Hier zie ik wie hij is. Een diepbeschaafde, warmvoelende, door en door gastvrije man. Ik zie een mooie mens. Ons gesprek omhult hem, maakt hem zichtbaar.

En ja, ooit ga ik met hem mee, zo droom ik met hem mee. Deze ontmoeting legt beschermjassen om ons beider schouders.