In een land hier ver vandaan … ligt een land nauw aan het hart. Burkina Faso ligt wat ons betreft vlak naast België. Bobo naast Antwerpen. Moslims naast protestanten. Mensen in armoede en onder allerlei dreigingen daar naast ons mensen die over de wereld wakker liggen hier. Vriendschap kent geen kilometers, geen hokjes, geen polarisatie. Zowat elke dag hebben we contact met elkaar, we wisselen ervaringen uit, foto’s, kleine en grote succesjes, grote en kleine zorgen, wijsheden en verhalen. Samen vechten tegen moedeloosheid en onrecht, samen vindingrijk zijn in nieuwe kansen, samen nieuw perspectief oogsten.

Samen zijn we een team. Vrouwen spelen daarin een belangrijke rol. Zij leiden de landbouwcoöperatieve. Maar hoe betaal je mensen voor hun werk in een mega-arm land op den buiten? Ze krijgen 100 kilo zelfgeoogste maïs mee naar huis. Het werk van hun handen. Eten voor hun gezinnen. Met een gevulde maag kun je beter aan je toekomst werken.

Laatst speelde de vraag naar eerlijke uitbetaling. Sommige mensen werken al lang in dit project, anderen hebben zich nog maar pas aangesloten. Hoe bepaal je nu wie hoeveel moet hebben?

Jezus vertelt ook een verhaal over een landbouwbedrijf. Met op het eerste gehoor een nogal onrechtvaardige loonregeling. Mensen die ter elfder ure waren begonnen kregen evenveel uitbetaald als oudgedienden van het eerste uur. Ja, onze vriend in Burkina kent dat verhaal ook. Hij is moslim en heeft de Bijbel gelezen. (Kunnen wij christenen het omgekeerde zeggen, dat wij de Koran gelezen hebben?) Wel, aldus besloten. Elke hardwerkende vrouw krijgt die 100 kilo maïs. Eerlijk in Gods ogen is dat iedereen evenveel waard is. Juist de mensen die lang op de arbeidsmarkt hebben rondgedoold, laat konden aanhaken, door allerlei redenen niet meteen mee konden, maar hebben gegeven wat ze konden, moeten voor de ouwe getrouwen niet onderdoen. Het is die bezieling die ons verbindt. Daar kan geen afstand, geen hokjesdenken, geen polarisatie tegenop. Geen speld tussen te krijgen.