Met vijf waren ze op een gegeven moment. Studenten maatschappelijk werk, psychologische en orthopedagogische begeleiding. Samen vormden ze een veelkleurig, stevig en gepassioneerd team van lerende helpers in onze Woonterp. Helpers altijd standby voor de vier vluchtelingengezinnen die daar wonen. Hun deur op het gelijkvloers stond altijd open, voor kinderen, jongeren, ouders. Hun gsm en mailbox ook. En vooral hun hart. Hun drive om te zoeken, om uit te zoeken, hoe het zit met die verhoogde tegemoetkoming, met die school van dat kind, met hobby’s voor hen en mogelijkheden voor de mama’s om toch ook nog hun Nederlands te oefenen. Allemaal in coronatijd. Daardoor noodgedwongen veel aan zichzelf en elkaar overgeleverd. Ze moesten veel nog leren. Ik kon hun handje niet vasthouden, enkel op afstand coachen. Je moet het maar doen.

Nu zit het studiejaar er bijna op en zwaaien ze één na één af uit de Woonterp. Tenminste, echt afscheid willen ze niet nemen. Liefst doen ze in de zomer verder als vrijwilliger. Eerst maar ‘s die examens, verslagen, evaluaties. Eindgesprekken met de stagebegeleider. In één van die gesprekken zei een afzwaaiende student het treffend. Ze had ervaren dat je bij ons kunt “freestylen”. Voor mij is dat de nagel op de kop in ons PSC. Ga maar ‘s kijken in een skatepark hoe dat eruit ziet. Veel trial en error, durven, durven vallen en opstaan ook, oefenen, techniek leren, creatief zijn, elkaar supporten en ieder zijn of haar tempo laten, en dan zijn er momenten dat je vliegt. Maar het belangrijkste is: door te proberen, in jouw free style, leer jij het beste. En is wat anderen te zien krijgen prachtig om te zien.

Foto: Free Images