Eindelijk weer! Na maanden van de lockdown, zomer en eerste voorzichtige periode durfden we het weer aan: Bijbelbabbel in ons eigen Open Huis aan ‘t Schoolplak. Helaas nog altijd op voorgeschreven afstand. En ieder met een rugzak aan wisselende corona-ervaringen. Zoveel dienstverleningen enkel nog online (ontoegankelijk voor sommigen dus), bijna alle activiteiten opgeschort, eenzaamheid, bezorgdheid, maar ook hier en daar nieuwe contacten in de straat of in den blok. Zo ook nieuwe deelnemers rond deze tafel, die uit grote nood aan uitwisseling nu ook deze stap wilden zetten.

We pikten voor de gelegenheid Prediker 3 op. De filosoof van de Bijbel, die het allemaal niet meer zo duidelijk ziet omdat het leven niet klopt. Maar die wel zo’n prachtig gedicht schreef: voor alles is een tijd. Voor rouwen en voor dansen, voor afbreken en voor helen, … En zowaar, na zo lang en in een nieuwe samenstelling was er onmiddellijk veiligheid voelbaar, om kritisch te zijn, om niet vast te moeten geloven, maar wel samen te zoeken, en om zelfs heel intense levenservaringen met elkaar te delen. Hoe kun je helen als je midden in een burgeroorlog hebt gezeten, als je moeder je niet moest hebben, als je jeugd getekend werd door ontbering en religieuze dwang? Hoe kun je in het goede geloven als je je ouder voelt worden, de wereld ziet verharden, en al drie dagen niet hebt gegeten omdat je weekgeld helaas weer op is aan levensnoodzakelijkheden?

We waren allemaal diep geraakt en verwonderd dat het zo goed voelde samen. Zo diep, maar ook zo grappig af en toe. Alles kon gedeeld worden. Delen is ook een stukje helen. De rest van het pak koekjes dat een deelnemer als traktatie had meegenomen ging met de man met zijn lege maag mee naar huis.