Het Kansenhuis (BZN). Mensen zijn welkom. Ik mag bij hen aanschuiven. Ze delen hun verhaal. De één na de ander. En zo kan het dat op één ochtend hele werelden opengaan. Het raakt me. Deze mensen hebben veel meegemaakt. Ze hebben het nog altijd niet gemakkelijk. Toch is hun wereldje niet klein geworden rond hun eigen persoontje.

Mijn eerste gesprek is met iemand van Afrika. Hij denkt er voortdurend over na. Hij wil, met alles wat hij kan en weet, iets doen aan wantoestanden, maar botst nog tegen allerlei muren. Heel eerlijk zet hij voor mij uiteen waar zijn continent volgens hem in vastzit. Zijn moed put hij uit zijn verlangen naar een zuiver Afrika, vrij van corruptie, uitbuiting en moedeloosheid.

Mijn volgende ontmoeting is met een man die verantwoordelijke blijkt te zijn van een moskee. Zijn land van herkomst in het Midden-Oosten is kapot door eeuwen wisselende overheersing en decennia oorlog en terreur. Met kennis van zaken legt hij mij de kluwen van machten in die regio uit. Ook beschrijft hij hoe wereldreligies juist krachten kunnen zijn tot vredevol samenleven. Zelf heeft hij kansen in zijn leven gemist, maar zijn kinderen hebben nu allemaal goed werk waarmee ze prachtig bijdragen aan onze samenleving.

Vervolgens word ik voorgesteld aan iemand uit het verre Azië. De naam van zijn land roept bij mij allerlei associaties op met berichten uit het nieuws. Vriendelijk vertelt hij over de politiek, de religies en sociale verhoudingen aldaar en over hoe hij zijn leven leidt hier.

In drie gesprekken op één voormiddag hebben Afrika, het Midden-Oosten en Azië zich voor mij ontvouwd, in doorleefde verhalen van mensen en hun visies op de wereld. Ik sta versteld en ben dankbaar voor zoveel kansen om bij te leren. Niet in het minst over zoveel wijsheid om niet door eigen leed enggeestig te worden. Van elk van deze mannen krijg ik een warme handdruk. Wij delen samen die ene wereld.

(Omwille van de privacy zijn de verhalen onherkenbaar gemaakt.)