Bijbelbabbel. Busstaking. We zijn met een klein groepje. Zomaar wat vrienden bij elkaar. De Bijbel gaat spontaan open, op teksten die we zo mooi vinden. Dat lange gebed van Jezus voor zijn vrienden in Johannes 17. Die laatste woorden van het Johannesevangelie: dat alle woorden tekort schieten om uit te drukken wat Jezus voor mensen betekent. Daar zijn geen woorden voor. We zijn samen stil van ontroering.

Als je geen woorden meer vindt, komen er beelden in je op. Zoals dit héél oude ikoon, het oudste dat gevonden is, uit een ruïne in de Egyptische woestijn, maar bijna modern, zo menselijk. Jezus en zijn vriend. Wie is die vriend? Dat kan jij zijn, of ik. Jezus gaat naast je, zijn arm om je schouders, blikken in de zelfde richting. Zonder woorden kun je toch verder. Ook door een woestijn. Ook als de bussen en de trams niet rijden.