“Amai.” “Jawadde.” “Ja se manneke!” “Da’s nogal iet.” “Ge zou van minder!”

De reacties borrelen spontaan op. Dat is wat er gebeurt als je samen de bijbel leest met een open blik. Samen met mensen zonder franje en met het hart op de tong. Dat gebeurt waar mensen in armoede het woord nemen. Het Woord nemen, en er hun ding mee doen.

Die kleine David, waar niemand rekening mee hield, die zelfs vergeten werd door zijn familie. Die patser Goliath met zijn groot bakkes en zijn belachelijke armatuur. Gifgas en kernbommen. Altijd maar die zoektocht naar een leider die goed is voor kansarmen en vreemdelingen, zodat het in het hele land goed kan gaan. Altijd dat mislukken van dat leiderschap omdat de macht hun toch weer naar de bol stijgt. En dan nu dus dat joch dat vragen durft stellen en zich niet laat doen en daarmee knal doel treft, waardoor de stoefer onderuit gaat. De boosdoener, of een probleem in je leven, of iets waar je bang voor bent. “Hij blijft zichzelf”, klinkt het.  “Hij doet het op zijn manier”,”hij is niet bang, want hij gelooft in God”, zegt iemand die zelf beweert niet te kunnen geloven zoals het haar altijd geleerd is. Geloven in God is kennelijk niks zweverigs, integendeel, het doet je stevig in je schoenen staan. Ge moet u niet laten doen. Ge moogt scherp staan.

Wat een spannend verhaal. Hoe gaat het dan verder met die jongen als hij later zelf aan de macht komt? “Dat wil ik wel weten”, klinkt het. Wordt vervolgd. Spannend!