Vind maar ‘s je weg in onze samenleving; word maar ‘s wijs uit de regels en procedures. Voor niemand gemakkelijk. Voor sommigen lijken de kanalen eerder doolhoven en worden de drempels precies bergpassen. Je raakt ondergesneeuwd en loopt vast in de vrieskou van de afwijzing die je bestaan lijkt te overheersen.

En dan heb je al zoveel achter de rug. Woestijnen en zeeën; getraliede cellen en wachtkamers; geweld en onzekerheid; ziekte en nachtmerries – je rugzak en je hoofd zitten vol en het leven weegt door.

Elke volgende stap lijkt op glad ijs of te vergaan in de mist.

Dan heb je een Sint-Bernardhond nodig die je erdoorheen gidst. Niet dat hij alles kan oplossen. De vrieskou is er, de bergpassen zijn hoog, de problemen moeten worden getrotseerd. Maar het kan levensreddend zijn om een warme trouwe levende kompaan naast je te hebben die met je mee komt.

Met zo iemand was ik vanavond op stap. Samen de kou in van moeilijke situaties voor medemensen.

Ik moet het anoniem houden. Daarom de beeldspraak. Geïnspireerd door de eigennamen van de mensen die elkaar vanavond hebben ontmoet. We wisselden namen en betekenissen uit en waren verrast: wat klopt het allemaal. Een barmhartige Bernardhond en een Rots steunen elkaar en ontmoeten een Vrucht van Vrede, een Geliefde en nog zoveel meer.

Waar mensen naam krijgen, ontstaat warmte. En warmte breekt ijs en maakt leven weer mogelijk. Samen zullen we onze weg wel vinden. En gaandeweg vergeten we wie nu eigenlijk wie vooruithelpt.