Zojuist weer het wekelijkse gesprek via Zoom met mensen “on the move”. Op Lesbos, Samos, het Griekse vasteland. Met mensen vanuit diverse plekken en landen in Europa. Onder het motto: “rehumanising Europe” (van Walk of Shame EU): weer menselijk maken waar ontmenselijking zoveel mensen kapot maakt. Dat kan met tenten, kleren, eten, boeken. Maar vooral met connectie, contact, vriendschap. We hebben elkaar nodig. West-Europeanen vluchtelingen evenzeer als andersom. We zijn in de eerste plaats allemaal mensen, met onmacht, met veerkracht. Al luisterend naar elkaar veren we weer op. Ik voel het zelf elke keer opnieuw.

Deze keer spraken we vooral over educatie. Mensen op de vlucht willen verder geraken, niet vast zitten. De mentaal kapotmakende tijd van procedures, wachten, vrieskou, afwijzing en vernedering wordt gevuld met les volgen en les geven. En, zo vertelde een Syrische jongeman die er weggeraakt is: als je een droom hebt, kun je die verwezenlijken door te studeren. Dat kan in Duitsland, Nederland, … als je werkt om zelf in je onderhoud te voorzien. Al doe je er jaren over, geef het niet op. Op educatie staat geen leeftijd. Ik herken het van de enorme inzet die ik zie bij de jongeren in de Jongerenwerking van het PSC/ACM. Het is hun gevecht om mens te blijven.

De realiteit in de vluchtelingenkampen is hels. Kinderen worden gek van wanhoop, jongeren willen zelfmoord plegen, ouderen worden ziek van de stress. Onderwijs is de uitweg. Zelfs als je vastzit, kom je vooruit. On the move.

En wij hier? Zouden wij ons dan laten lamleggen in onmacht en cynisme? Nee toch? Al luisterend naar elkaar helpen we elkaar vooruit. On the move.

(Foto: Stand by me Lesvos, Facebook)