Gesprek met een dakloze. Nee, liever: gesprek met een mens. Even een inkijk in zijn wereld, zijn levensweg, zijn filosofie, zijn bagage. Iedere mens een universum op zich. Elk gesprek een voorrecht, een avontuur, een verrassing, iets wat beklijft en mij verandert. Zo ook deze mens.

Zomaar wat flarden. “Geluk is een keuze.” “Hoe kunt u dat zeggen? U slaapt al maanden buiten!” “Geluk is een keuze, ongeacht de omstandigheden. Mensen in onze landen hebben vaak alles wat ze maar kunnen wensen – en zijn ze gelukkig?” … “Ik ben in mijn leven al vaak buitengesmeten, dat doet wel pijn ja.” “Bent u nooit boos?” “Ik voelde mij als Job, maar daar help ik mezelf niet mee. Als mensen mij buitengooien, denken zij daar goed aan te doen. Natuurlijk word ik soms boos, teveel slikken haalt je neer. Maar met de vinger wijzen helpt niet, ik kan alleen maar opkomen voor mijn eigen rechten.” … “Soms ben ik creatief, dan kom ik onder de mensen, speel ik de clochard, of ga ik met een pelgrimsstaf door de kathedraal. Ik kan een imposante verschijning zijn. Maar dakloos zijn is mijn retraite, dan reflecteer ik, dat is ook nodig.” “Hoe kun je reflecteren als je op een harde bank moet slapen?” “Zie het zo: als je absolute honger hebt, smaakt eten goed.”

Ik ben er stil van. Chapeau.