Corona. Tot voor kort kenden we dit woord enkel als drankje of mooier: als krans rond de zon. Nu besluipt het virus met deze naam de gezondheid van alle wereldbewoners als een onzichtbaar monster. We kunnen het enkel een beetje getemd krijgen door ingrijpende maatregelen. Afstand en hygiëne, daar komt het op neer. En wel drastisch. Onze spontaniteit is in quarantaine. En hier zitten we dan, ieder in ons eigen cirkeltje, corona’s van afstand. Bevoorrechten in hun huis, gedupeerden in hun ziekenhuisbed, mensen die toch al onbeschermd leefden achter een nog dikkere onzichtbare muur van stigma door hun omgeving. Daklozen, mensen zonder papieren, mensen zonder thuis. Corona heeft ons gestript van al onze façades van drukdoenerij en consumentisme en we doen verwoede pogingen om ons toch te omhullen, met wc-papier, angst of ontkenning. Afstand houden. De boel op afstand houden.

Dat is de ene beweging. Het versterken van afstand die er toch al tussen mensen was. Op andere manieren. De andere beweging zie je ook gebeuren. Kinderen maken tekeningen voor rusthuisbewoners. Burgers bieden hun hulp aan via briefjes in de brievenbus. Buren zingen en zwaaien naar elkaar. Nieuwe contacten ontstaan via sociale media. Kerken en organisaties slaan hun handen ineen om nieuwe manieren te zoeken om mensen net nu meer nabij te blijven.

En zo brengt deze afstand velen net samen. Toegegeven, niets kan een knuffel vervangen, een kus, een schouderklopje. We missen het samen koffiedrinken in het onthaal van de sociale kruidenier, we missen het samen zingen in de kerk, het bij elkaar op bezoek kunnen gaan net als je zo ziek en eenzaam bent. Nu moeten we elkaar nabij zijn net door respectvol afstand te bewaren.

Ik hoop dat corona geen nieuwe muren creëert, maar kransen van liefde doet ontstaan zoals je de corona rond de zon maar ziet als de zon verduisterd is. We voelen ons misschien allemaal kwetsbaar als papieren poppetjes, maar net dan dringt de menselijke warmte die nu zichtbaar wordt beter door. Voel jij het ook?