Begrijp me niet verkeerd. Nut heeft nut. Er moet hard gewerkt worden om het leven in stand en goed te houden of te maken. Van handen uit de mouwen word je blij, vooral als dat zichtbaar resultaat oplevert dat voldoening geeft en als het samen gebeurt in goede sfeer. Je nuttig voelen doet deugd.
Maar ik pleit ook voor het oog van de storm, de leegte in de drukte, de stilte in de stad. Zonder dat is zoveel nuttigheid niet uit te houden en mis je iets wezenlijks.

Het is weer bedrijvig in de sociale kruidenier. Gelukkig is er het ruime onthaal, met tafeltjes, koffie, thee, cake en vrijwilligers in de buurt. Om te wachten op je beurt. Daar trekt ze mijn blik. Duidelijk voor het eerst hier, als nieuwe klant. Een mooie jonge vrouw. Ze zit er ongemakkelijk bij. Een collega-vrijwilliger ziet het ook en begint haar rond te leiden, op zijn ontwapenende zachte manier.
Na een tijdje is het aan haar en ik wandel met haar mee uit de onthaalruimte richting winkel terwijl ik haar laat merken dat ik haar ongemak snap. Achter haar winkelkar en nog in de rij voor de ingang begint ze te huilen. “Sorry hoor”, zegt ze, “dit is zo emotioneel voor mij, ik had nooit gedacht, ik schaam me zo, ik zeg maar steeds tegen mezelf: dit is tijdelijk, ik moet hier uit komen…” Die paar minuten voordat ze echt in de winkel binnengaat, komt er veel los en ik blijf dicht bij haar, letterlijk en figuurlijk. “Dank u wel, ik moest dit kwijt, dit helpt me echt, het gaat nu wel lukken.”

Er zijn momenten dat ik denk: wat doe ik nu eigenlijk. Het lijkt zo nutteloos: er zijn. Open staan voor wat zich aandient. Luisteren. Emoties laten zijn. En soms zijn er momenten zoals dit, dat ik het zie gebeuren: dit maakt voor deze mens net nu alle verschil. En dat maakt mijn dag en leven de moeite waard.