Hoe pak je de draad weer op als je elkaar maar zo mondjesmaat hebt kunnen blijven zien? Als corona onder je huid is kunnen kruipen? Als je spontaniteit nu al zo lang letterlijk ingesnoerd is geweest? Als je op jezelf teruggeworpen werd, terwijl je toch al best veel hebt meegemaakt in je leven?

Awel, kijk maar ‘s hier. Gelukkig is er het plein, de zon, wat bomen en banken in een kring. We vinden elkaar weer, telkens een beetje meer, de kring mag nu al iets groter zijn. Ondertussen is er, de laatste paar jaar eigenlijk, zoveel gebeurd, zoveel veranderd. Ina weg, Timor weg, Filip weg. Bart is gekomen en Fatima. En in het najaar gaan we zelfs verhuizen, naar dicht bij een heel ander plein! Meer plek, eigen plek. Wat een veranderingen! Dringend tijd om bij te babbelen bij veel koffie en koekskes. Koffie gemaakt en telkens aangevuld door den Harry, als vanouds. Koekskes meegebracht door de Roger, als vanouds. We delen zoveel herinneringen en verhalen. En kijk, we zijn nog steeds PSC Open Huis, samen. Want dat open huis is gebouwd van verhalen, door mensen, deze en nog veel meer mensen. En dat krijg je zomaar niet omver. Ook die mensen zelf kunnen soms wel weer in een dal belanden, maar ze veren toch weer overeind. “Het PSC heeft mij een nieuwe wereld geschonken”, klinkt het eensluidend. “Mij uit mijn verlegenheid gehaald, voor een zwart gat behoed, mij belevenissen geschonken die anders nooit hadden gekund: opera, theater, zeilen, kameraadschappen. Inspraak, kans tot verzet tegen onrecht. Geloof in het leven.”

Nee, dat krijg je zomaar niet omver. Zelfs het monsterlijke beest corona is dat niet gelukt.