Ze zijn eruit. Een Vlaams regeerakkoord. Eerder een pijnlijk dissonant wat mij betreft. De teneur: de lat moet hoger. Voor wie, voor wat? Voor maatregelen ten behoeve van het klimaat? Voor de rijken? Voor bedrijven? voor de regeerders zelf? Nee. Voor hen die toch al de meet zo moeilijk halen. Omdat de lat al hoog lag. Hun polsstok is te kort of te breekbaar. Hun veerkracht te zwaarbeproefd. Hun vangnet of valmat afwezig. Nieuwkomers, langdurig werklozen. De lat moet hoger. Lees: wordt moeilijker te halen. Doelbewust. Het onderwijs. Sociale bescherming. De zorg. Datgene wat verankerd zit in de Rechten van de Mens dus.

Hoe hoger de lat, hoe meer mensen eronder blijven steken. Uit de boot vallen. Hard neerkomen. In de kou blijven.

Wat in datzelfde regeerakkoord wèl positieve aandacht krijgt is “Vlaanderen”. Een Vlaamse canon. Canon, ander woord voor meetlat. “Onze” cultuur – wat maakt die ook weer zo hoogstaand?

Beschaving, dat lees je toch af aan de manier waarop met de kwetsbaarsten wordt omgegaan. Zo lees ik het ook in de rode draad van de Bijbel. Centraal begrip daar is niet een hoge lat maar een zacht richtsnoer, op ooghoogte van kinderen, gekrenkten en onderdrukten. Daar worden we allemaal meer mens van.