Schoolplak; een garagepoort staat open, je mag er zo binnenwandelen, ook doordeweeks. Voor een koffietje, een babbel, of vandaag een “bijbelbespreking”. Want ja, dit is een kerkplek. Middenin de Seefhoek. Geen oversized kerkgebouw, maar achter die garage verrassend bijna een soort huiskamer ingericht als kapel. Daarnaast een keuken inclusief keukentafel en thermossen koffie en thee en lekkere koekjes. Niks hoogdravend, bijbelteksten in eenvoudige taal, samen lezen en dan in stilte erover nadenken en vervolgens uitwisselen, terwijl we naar elkaar luisteren. De Louis is er ook bij; “ik ben blij”, zegt hij. “Hier kunt ge u uiten. Waarom kan dit niet tijdens de viering?” Gisteren tijdens de viering had hij zich ook willen uiten en wel tijdens de preek. Want het boeit hem allemaal zo, hoewel hij uitdrukkelijk niet in God gelooft, maar toch… Tijdens een viering reageren is dan weer minder aangewezen, ondervond hij. Gisteren is hij dus boos geworden. Toch is hij er nu weer, en hij stelt die vraag, beetje geagiteerd wel. “Moeten we ons dan maar als makke schapen koest houden?” (Ik voel hoeveel emotie er schuil gaat achter deze vraag.)
Ik houd even mijn adem in. Wat gaat het antwoord zijn? Hoe reageren wij in onze kerken op mensen die de “normale” gang van zaken in een kerkdienst niet kennen en in vraag stellen? “Maar zo doen we dit nu eenmaal, zo hoort het”?

Een vrouw zoekt naar woorden. “Louis, ik vind het mooi aan jou dat jij zo geïnteresseerd bent in de Bijbel. Ik bewonder dat in jou. Onze kapel trekt verschillende mensen. De ene mens komt voor de koffie, de andere om een kaarsje aan te steken en een gebed te doen, weer iemand anders wil een inspirerend woord horen en sommigen houden van samen zingen. En dat kan allemaal alleen maar als we allemaal rekening houden met elkaar. Daarom is dat.” “Ah, dàt snap ik”, zegt Louis met een zucht van opluchting.
Ik ben ontroerd. Zo wijs, zo mooi. Deze vieringen worden al vele jaren geleid door gewone gelovigen, Seefhoekenaren die op z’n Antwaarps de Bijbel koppelen aan wat mensen in deze buurt bezighoudt. Niks makke schapen dus. Ooit is deze gemeenschap van gewone mensen ontstaan vanuit buurtwerk van nonnen die in elke straat voeling hielden met de bewoners. Al 65 jaar een volkse plek waar ge geen ABN moet kennen en u niet moet opkleden om er welkom te zijn.

Onze bijbellezingen van vandaag gaan over bidden. Diezelfde vrouw zegt met tranen in de ogen: “Wij bidden in onze vieringen samen en dat is voor mij een heilig moment.” “Hoezo?”, vraag ik. “Wel, bij ons mag iedereen vragen voor iets te bidden; de micro gaat rond door de rijen.” Wat een prachtig beeld is dat voor inspraak in de kerk. En ja, dat bidden, dat kan dan voor “den Antwerp” zijn of voor een zieke tante. Of als je geen woorden vindt, brand je een kaarsje, of meer. Geloven we dan allemaal zo hard in God? “God gelooft in ons”, klinkt het.

Is dit niet hoe de kerk bedoeld is?

Meer weten? https://nl.wikipedia.org/wiki/Don_Boscokapel