Daar is het weer, dat zoemgeluid boven de daken. Drones van de politie. Ik woon vlak bij een politiekantoor en zie regelmatig mannen van op het platte dak drones besturen. Zoemend komen ze langs mijn raam en over mijn appartementsgebouw, keer op keer. En altijd denk ik dan aan oorlogsgebieden waar mensen ineenkrimpen van dit geluid. Want drones zijn tegenwoordig onderdeel van militaire uitrusting geworden en voor mensen in oorlogsgebieden staat datzelfde zoemgeluid voor hun continue angst.
Continue angst maakt mensen kapot. Dan hoeft er zelfs nog geen bom gevallen te zijn.
Ook waar geen oorlog is gaan veel mensen kapot aan wat zich continu boven hun hoofden afspeelt. Nog minder zichtbaar en hoorbaar dan drones maar zeker even reëel.
En dus kijken we naar beneden, beperken we ons tot ons eigen blikveld en stoppen we onze oren dicht en we roepen op sociale media: “wij hebben niks te maken met oorlogslanden, ze moeten hun eigen problemen oplossen”. En de problemen in onze eigen probleemwijk “2060”? Daar moet de overheid maar radicaal in optreden. Afrekenen met het gedoe. Van anderen natuurlijk. Ook dat is een vorm van wegkijken.

In de Bijbelbabbel in PSC Open Huis vandaag ging het over Esther. Haar volk ging genocide tegemoet, netjes geregeld langs wetten en snelle communicatie, boven hun hoofden. Esther leefde notabene wel aan de top, zij moest er iets aan doen, al kon het haar kop kosten.
Angst is van alle tijden en op alle niveaus. Angst is des mensen. Maar mensen kunnen kiezen. Zoals iemand vanmorgen zei: “Moedig ben je als je bang bent, anders ben je roekeloos. En als je niets doet omdat je bang bent maar mensen gaan daaronder lijden, dan ben je laf.” We waren het er wel over eens dat je angst overwinnen niet simpel is.

Ja, boven onze hoofden wordt er wat af gezoemd en rondgestuurd en angst gezaaid. Maar op de grond hoeven we onze ogen en mond niet te sluiten. Ook niet voor elkaar. Mensen zijn geen oorlogstuig en zo lang je je niet met afstandsbediening laat dicteren in welke richting dan ook, zijn er momenten dat je kunt kiezen om op te staan en vrede te zoeken. Op de grond is het te doen.