Het is rustig in het onthaal. Een jonge vrouw die hier al jaren komt klampt me aan. “Ik heb een vraag: wil je me helpen?” Ik?, helpen? O jee. Ze heeft een papier in de hand. Nu heb ik zelf een papierenfobie. Een formulierenschrik. Maar hoeveel te meer deze vrouw in armoede, alleenstaande moeder, in overlevingsstand en met een andere moedertaal, in deze ingewikkelde maatschappij. Het betreffende papier gaat over migraine. Het heet “Hoofdpijndagboek” en ziet eruit als een schema met kolommen. “Ik moet dit invullen van mijn dokter, in het Nederlands, maar dat is moeilijk voor mij.” Nochtans, Nederlands spreken lukt haar vrij goed. Maar hoe krijg je je realiteit op zo’n papier?

Het “dagboek” biedt ruimte aan 7 dagen. De kolommen heten: “Schaal van ernst van 0-10” (hoe erg is het?), “Levensstijl en gebeurtenissen” (hoe komt het?), “Medicatiegebruik”, “Was de pijn daarna minder?”, “Mogelijke inspanningen”, “Soort hoofdpijn”. Ik wil puntsgewijs ons huiswerk doen, maar zij kan alleen maar erover vertellen als haar verhaal. Natuurlijk.

Ik snap dokters die klachten in kaart willen brengen. En ik snap haar, dat ze wil delen hoe ze afziet. Al veel langer dan 7 dagen, het wordt erger, ze slaapt nauwelijks, ze kan alleen maar liggen maar dat doet altijd pijn, gordijnen toe en last van lawaai, misselijk en diarree, haar vriendin vangt haar kind op, op straat is ze duizelig en onzeker, waar moet het naartoe met haar.
Migraine is zoveel meer dan wat past op een papiertje met kolommetjes.

We vullen het toch maar samen in, maar het zijn wat summiere trefwoorden in “repeat”: elke dag migraine schaal 9 of 10 op 10, de pilletjes helpen niks, ze kan alleen maar liggen. Ondertussen denk ik bij mezelf: zie mij hier zowaar een papier invullen. Maar helpt dat?
“Kijk, het is ons gelukt”, zeg ik dan. “Maar als je dit aan je dokter geeft, vertel jij er maar bij hoe het voor jou is”, moedig ik haar aan. “Ik hoop dat dat jouw dokter helpt om jou serieus te nemen.” Ze kijkt me aan en ik zie haar zonder woorden zeggen: “dit heb ik nodig om te horen”. Dat is misschien dan toch al iets. Want zoveel leed is al eenzaam genoeg.