Nationale kerkvergadering in onze hoofdstad. In het hoofdkwartier van het Leger des Heils aan de Nieuwe Graanmarkt. Thema: ‘jezelf vreugdevol geven’. Intensief hierover nadenken samen. En dan tijd voor lunch. In de protestantse kerk aan de overkant van het plein. Op dat plein zijn jongeren aan het basketballen. Toch lopen de vergaderaars druk met elkaar pratend dwars over het basketbalveld. De lunch gaat door in “de krocht”: de kelder van de kerk. Mij te druk. Ik kies toch voor buiten zitten op een bankje aan het plein. Genieten van het schitterende basketbalspel. Keer op keer raak! Wauw, knap.

Een man passeert en ziet mijn bewonderende blik. Hij blijft staan en spreekt me aan. Vertelt zomaar dat hij is uitgewezen. Negatief. Grondgebied verlaten. Geen perspectief, want hij kan ook niet terug. Niets klagerigs in zijn stem, hij vertelt het als zijn realiteit. En dat hij het niet goed begrijpt. Dat ze zeggen dat hij Frans moet leren, terwijl hij in zijn land van herkomst, een voormalig Franse kolonie, al van in de lagere school Frans sprak. Ik wens hem ‘bon courage’ en hij reageert meteen dat God hem die elke dag geeft. “Wat er ook gebeurt, God helpt mij om te leven”, zegt hij. “Zoals nu: u luistert naar mij, mevrouw. Ik heb in maanden niet mijn verhaal aan iemand kunnen vertellen. Dank u wel. Ik laat u, maar nog dit: altijd blijven glimlachen! God zegene u.” En hij is weer verdwenen.

Raak. Dit is vreugdevol geven en ontvangen inéén.