“Als een witte eend bij jou komt, gaat er iemand die jou dierbaar is overlijden; de eend is dan gekomen om jou te troosten.” Dat is een Oekraïense mythe, en het is exact wat onze voorzitter overkwam. Een witte eend wandelde out of nowhere zijn tuin in, een paar dagen voordat zijn moeder geheel onverwachts overleed. En de eend is gebleven. En zij geeft inderdaad troost. Gewoon door zichzelf te zijn. Rond te scharrelen in de tuin. Slakkeneieren op te diepen als gezond eiwittendieet en ecologisch tuinbeheer. In vrede samen te leven met de huiskat. En regelmatig een badje te nemen in een ingegraven teiltje.

Laatst was ik er op bezoek en ik zag het allemaal met eigen ogen. De eend scharrelde heerlijk rond, en genoot van het frisse water in het badder-badje. Maar het lukte haar niet om daar weer uit te krabbelen. Struggelend met de borst tegen de kant gleed ze telkens terug. Eruit vliégen lukte kennelijk ook (nog?) niet. De enige oplossing is dan: er water bij gieten zodat het peil hoger staat en de afstand tot de bovenrand klein genoeg wordt om eruit te kunnen.
Pas achteraf besefte ik ineens wat een mooi beeld dit was. De hardwerkende voorzitter van onze organisatie die zo ontspannen liefdevol met deze eend omging. De erkenning van haar troost. En van wat ze nodig heeft. Dat beeld van de eend die haar best bleef doen om er zelf uit te komen, en ondertussen het aftappen van water uit de regenton dat vervolgens het peil van de eend kon optillen.

Ik zie hierin nu een metafoor, een beeld, van wat wij in het PSC proberen doen (en gelukkig wij niet alleen). Met mensen die uit den vreemde in ons land komen. Mensen die ruimte zoeken en veiligheid. Die de troost komen brengen van medemens te zijn, gewoon door te zijn wie ze zijn. Die zoveel moois kunnen bijdragen. Voor wie wij een bad kunnen creëren om zich te verkwikken en te ontwikkelen. Ons maatschappelijk leven, de arbeidsmarkt, … Ook in het klein. Maar waarvan de randen soms te hoog uitvallen voor wie nog geen vleugelkracht heeft. Wat we dan moeten doen is niet die mensen oppakken en neerzetten alsof ze zelf niets kunnen. Nee, enkel wat water bijvullen: hun draagvlak optillen waardoor ze zelf omhoog kunnen. En ja, soms is daar tijd voor nodig, voor dat “aftappen van water”, voor dat kunnen optillen van draagvlak. Draagvlak bijvoorbeeld in de vorm van wegwijs, taalconversatie, betaalbare huisvesting, menselijk contact. Zie dan ondertussen maar hoe onze “witte eenden”, onze Godgezonden medemensen, voortdurend zelf blijven proberen en zo hun kracht versterken. En hoe die kracht een samengaan is van hun en onze inspanningen. En liefde.

Dank je wel voor deze inspiratie, witte eend.