De coördinator van één van mijn luisterplekken neemt deze week afscheid na vele jaren fijne inzet en samenwerking. Een bezoekster vertelt mij over wat hij voor haar heeft betekend in haar moeizame leven. “En Petra, dat vergeet ik nooit nooit nooit. Dat blijft altijd in mijn hart.” Ze vertelt hoe hij het op een beslissend moment voor haar opnam.

Van het ene verhaal komt het andere, want zo heeft ze nog “engelen” in haar leven, vertelt ze. Die vrouw heeft ooit dat voor haar gedaan. En die persoon dat. Jaren geleden, onopvallend, onverwachts, maar onvergetelijk. Onvergetelijk net omdat op die momenten haar pijn zich zo diep liet voelen, de vernedering van armoede, haar intense trauma, haar afhankelijke positie terwijl ze hoogopgeleid en ervaren was geweest in haar land. In kleine gebaren schuilt blijkbaar vaak het wonder. Als zalf op de wonden.
“En ook jij”, zegt ze dan. “Ik heb geen geld, al jaren. Er zijn mensen om mij heen die mij soms wat toestoppen en zo kan ik eten. Maar zelfs zonder geld is wat jij me geeft het mooiste wat je kunt geven. Geduld. Jij praat met mij, lang, en met je hart, over mijn leven, over wat er in mij omgaat.”

De tranen springen me in de ogen. Vanmorgen was ik down opgestaan om persoonlijke redenen en om de wereld. Moedeloos, want wat kunnen wij kleine mensen nog doen? Terwijl deze vrouw haar hart voor mij opent en ook een paar anderen, besef ik: zij zijn engelen voor mij. Samen houden we elkaar overeind. Niks meer en niks minder. Of zoals iemand anders het vandaag zei: “Liefde is zo belangrijk in deze wereld.” Uit de mond van iemand die ooit gevlucht is en pokkeveel heeft meegemaakt kan dat tellen.