Een danseres is ons ontvallen.
Hoe kunnen we haar beschrijven? Choreograaf, mentor, moeder, vriendin, streng, lief, intens. Niet in een hokje. Wel in vele harten.
Vandaag namen we afscheid, met woorden, tranen, muziek en knuffels en een danske.
Ze was dans. Ook toen ze viel en aan de grond raakte. Nooit meer kon dansen. Ze stond op en nam ook anderen bij de hand om op te staan. Of voelde zich door die anderen opgericht. Armoede wordt verbondenheid. Trauma wordt veerkracht. Pijn wordt liefde.
Zo was ze altijd geweest. Zo gaan we haar onthouden. In de cultuurwereld. In Filet Divers. Als vrienden. Als mensen, geraakt door haar. Want ze raakte je diep.
Moe van verdriet fiets ik naar huis. En zo beland ik tussen mensen die dansen op straat met Palestijnse vlaggen. Ik steek mijn duim op en ze joelen blij. Ik voel mezelf weer glimlachen.
Ik beloof je Marjolein, dat ik altijd de dans zal blijven zien. En erin delen. Al is het op puin van verdriet. En dat ik zal blijven opstaan. Net zoals jij.
Leave A Comment
You must be logged in to post a comment.