Deze week vroeg iemand mij of ik niet een bepaalde andere job zou overwegen omdat hij mij daar geschikt voor vond. Met die job zou ik drie keer zoveel verdienen. Zoiets vleit natuurlijk eventjes; wie zou dat niet hebben. Maar dat eventjes duurde bij mij maar een fractie, want meteen draaide mijn maag zich om bij de gedachte dat ik Antwerpen zou verlaten, met haar mensen die mij omringen. Ik moet er niet aan denken! Wat zou ik me verarmd voelen.

Deze feestperiode is zoals steeds confronterend met hoe de “mainstream”, althans die maatschappelijk in beeld komt, die invult. En masse vliegen naar andere oorden alsof de aarde niet al in ademnood is. In dichte drommen over de Meir hobbelen op jacht naar cadeaus. Feestdiner-ingrediënten voorgeschoteld krijgen in de supermarkten en de reclames.
Ik doe daar allemaal niet aan mee. Nee dank u feestelijk. No stress! Heerlijk.
In plaats van dat alles weeg ik dankbaar in mijn binnenste wat dit jaar mij geschonken is. Geschenken die niet voor geld te koop zijn. Who needs more. Als bij mensen voor wie het leven zwaar is hun ogen oplichten als ze mij zien. Als ze mij hun meest kwetsbare pijn toevertrouwen, met veel of weinig of geen woorden, met of zonder zichtbare tranen. Als een vrouw van wie het leven is ingestort mij elke week stevig knuffelt omdat we er ooit over hebben kunnen praten. Als gevluchte jongeren mij enthousiast begroeten. Als ik op straat kan zwaaien naar mensen zonder dak die mij herkennen. Als een kringgesprek van mensen die allemaal zo verlangen om hun verhaal te mogen doen achteraf door elk van hen als superfijn wordt beschreven.
Ik krijg zoveel kado’s. Er is niets kostbaarder dan dankzij dat alles voluit mens mogen zijn. Samen mens zijn zonder opsmuk, zonder doen-alsof, zonder schijnflinkheid. Als anderen echt zijn kan ik ook mezelf zijn. En zo is het leven uit te houden.

Ik geef toe, het voorbije jaar heb ik zelf nogal gestruggeld met een aantal zaken. Het grensde aan een identiteitscrisis en aan, hoe noem je dat, werelddepressiviteit, en voelde vaak best eenzaam en ongelooflijk verdrietig en moedeloos. Maar wàt een troost kwam er elke dag op mijn weg. Van die mensen. Van nieuwe mensen, nieuwe contacten. En ook in muziek. In een nieuwe hobby. In plezier en humor. En ook, zoals ik toch hier en daar van bondgenoten (ja ze zijn er wel!) bevestigd kreeg: in gezonde kwaadheid, want anders word je ziek.

En zo is dit jaar “onder de streep” voor mij een intens rijk jaar. Dank, iedereen. Alhamdullillah, dank zij aan God.