Eenzaam, ik?, denk je nu misschien. Valt best mee. Zoveel te beter. Toch herken je misschien dat gevoel dat het leven en de wereld niet meevalt. Dat het nieuws moeilijk aan te zien is. Dat gewoon functioneren, kinderen opvoeden, rondkomen, genieten, gelukkig en sociaal zijn allemaal best veel energie kost. Maar dat je je moeite en teleurstellingen liefst voor je houdt, want anderen moeten dat niet weten. Ook niet dat je een burn-out hebt gehad. Dat je kind niet goed in zijn vel zit. Dat je de toekomst somber in ziet. Dat zeg je niet.

En dus zit je met een gevoel dat het aan jou ligt. Want anderen fladderen vrolijk door het leven. En als er iets mis gaat in je leven, ja, dan sta je er alleen voor.
Temeer als je buiten je eigen bubbel iets zinnigs wil doen met je leven. Als je wil bijdragen aan de maatschappij. Je raakt ontmoedigd. Wat haalt het allemaal uit.

Ik voel me toch vaak zo. Net daarom sluit ik me niet op. Ik zoek inspiratie. Op allerlei manieren. De voorbije dagen een paar sprekers gehoord, niet toevallig vrouwen, die mij iets leren. Over niet aflatend verzet in Wit-Rusland, één van de meest hopeloze dictaturen van deze tijd. Over inzicht in het aasgierkapitalisme dat macht van grote bedrijven centraliseert. Maar ook muziek, of samen stil zijn, of simpel samen koffiedrinken leren me telkens dit. We zijn niét eenzaam. Laat je dat niet wijsmaken. Het is de leugen van gecentraliseerde macht die verbondenheid tussen mensen probeert te breken, door te korten op welzijn, inspraak, kunst, echte democratie. En dat voelen we elke dag. We slikken het in. Dat ik er alleen voor zou staan. Voor mijn leven. Niks van. Ik pik dat niet meer!

Maar om die shift te maken in mijn hoofd, van eenzaam naar samen één, moet ik uit mijn schulp komen. Het idee afschudden dat anderen mijn rivalen zijn, sterker dan ik. De angst dat me openstellen pijn doet. Dóór die kwetsbaarheid heengaan, telkens opnieuw, is de enige manier om te ervaren dat we elkaar allemaal nodig hebben en dat deugd te laten doen. Juist zo verschillend als we zijn is er niets mooiers dan dat. Op straat. In de kerken. In de politiek. Jij en ik tussen mensen.
Als ik down ben, reik jij mij de hand? En mag ik met jou zo’n simpel koffietje drinken? Zullen we elkaar helpen om in die andere wereld te geloven, moment per moment, tot het een nieuw levend levengevend systeem wordt?
Van eenzaam naar wat we echt zijn: samen één.