We hadden weer bezoek vandaag, zoals elk half jaar, van een groepje jongeren uit Denemarken. In een horizon-verleggend jongerenprogramma toeren zij door drie Europese landen rond het thema “grenzen” en maken daarvan een video-impressie. Wij als PSC genieten ondertussen internationale waardering als favoriete bezoekplaats in dit programma. En ook vandaag overkwam “het” ons weer. Die aha!-beleving. De vibe. Op een diep onvergetelijk niveau.
Eerst natuurlijk handje schudden, rugzakken uit, even landen, koffie en thee, vragen stellen, informeren en uitleggen. En dan naar boven: naar onze Jongerenwerking. Want daar gebeurt het echte werk. En daar gebeurt “het”. Dat aha!-gevoel. Wat je eigenlijk zo moeilijk kunt uitleggen, maar gewoon moet ervaren.
De ene na de andere jongere is zo lief en dapper om zijn verhaal te vertellen, met alle moeites, de keiharde realiteit. Monden vallen open, dit hoor je niet in de gewone media. Dictatuur, honger, barre tochten, bizarre procedures, ondermijnende nachtmerries, knagende eenzaamheid. Maar ook veerkracht, doorzettingsvermogen, hardnekkige hoop en verlangende wil om bij te dragen aan dit land. Dan komen de wedervragen, die het wonder van de wederkerigheid creëren. Hoe is het in Denemarken, hoe ziet jullie leven eruit, hoe zien jullie de wereld. Hoe klinkt Deens? Hilariteit. Jovialiteit tussen de jongens. Hartverwarmende uitlatingen dat dit hier hun familie is, hun broers, hun bodem, hun krachtbron die alle verschil maakt.
Met moeite maken de Deense jongeren zich los uit deze fantastische plek. Ik hoor en voel hun verwondering, ik zie hun brede glimlach, ik hoor maar steeds “wow”. Zo inspirerend vinden ze dit. Er is geen plek als deze, zeggen ze. Dit zou navolging mogen krijgen. Neem het mee, stel ik voor. Als inspiratie en krachtbron voor jezelf, want jullie kunnen dat ook gebruiken voor jullie toekomst. En geniet vanavond nog van onze boeiende stad.
De wereld is weer een beetje mooier geworden. Ha!
(Foto van vorig jaar uit respect voor de privacy van de jongeren van dit jaar.)
Aha en ‘wow’. hier moeten wij het van hebben: elkaars verhalen aanhoren, de moeilijke kanten en de hoopvolle kanten. Medemenselijkheid ten top. En hoe mooi is het dat het met en bij deze jongeren gebeurt, want zij hebben de toekomst en krijgen zo medemenselijkheid met de paplepel ingegeven. Dit is voor mij de essentie van religie: religare, wat opnieuw verbinden betekent. In eerste instantie met onze eigen spirituele kern en met elkaar. parafraserend: ‘waar twee of meer in mijn naam (God is liefde) verenigd zijn, is de goddelijke liefde in hun midden’. Als spiritueel wezen kunnen wij allen kiezen om deel te zijn van die goddelijke lleifde. Medemenselijkheid noemen wij dat gewoon. Helaas is dat vaak helemaal niet vanzelfsprekend en gewoon. Aan elk van ons om dat tij te keren.