Zomer 2024. De zon doet deugd. De natuur is mooi. De stad is nog rustig. Ontspannen is fijn. Zomaar fladderen van het ene moment naar het andere en soms gewoon even zitten met een dankbaar gevoel.
Zomer 2024. Raketten worden afgeschoten. Een man steekt lukraak mensen neer. Een lotgenoot van hem wordt zelf vermoord teruggevonden in het stadspark. Mensen verongelukken. Oogsten mislukken. De wereld staat letterlijk in brand.
Zelfde zomer, zelfde moment. Allemaal mensen. Eén wereld.
Hoe kan het. En hoe hiermee leven? Letterlijk terwijl ik in het stadspark een kostbaar gesprek heb, ligt die vermoorde man een paar meters verderop nog onontdekt. Terwijl ik over de bloeiende heide wandel, zakt Gaza dieper en dieper in de hel.
Als ik stil word, ben ik tegelijk dankbaar en down.
Hoe leven in die ene wereld? Ik wil me niet afsluiten, want mensen in Gaza zijn mijn broeders en zusters. Ik wil niet doen of mijn geluk de enige realiteit is, terwijl de meeste wereldburgers in diepe ellende verkeren. Mijn gevoel van verbondenheid verlamt mij, als een vermoeide vlinder op grote brokken puin. Maar blijven zitten, daar help ik die mensen ook niet mee.
Het zal altijd botsen, haaks staan, wringen en pijn doen. Boos maken, verlammen. Want ik leef niet los, ik ben geen mens zonder anderen.
Er wordt wel gesproken van een vlindereffect. Vleugelslag van een vlindertje hier kan elders in de wereld beweging brengen, naar het schijnt. Dat vlindertje krijgt dat nooit te zien. Voelt zich alleen maar kwetsbaar en soms blij en verbonden.
Hoe leven? Niet verlamd raken. Zijn wie je bent. Soms stil staan. Leven vinden, opzuigen en delen. En weer verder. Zoiets?
Deel dit bericht
One Comment
Leave A Comment
You must be logged in to post a comment.
Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Heel mooi de spagaat weergegeven waar wij als mensen van deze tijd in leven.
‘Mijn gevoel van verbondenheid verlamt mij, als een vermoeide vlinder op grote brokken puin.’
Daartegenover het vlindereffect: Als ik vrede en harmonie in mijn eigen micro omgeving creëer, heeft dat invloed op de macrowereld. Is het vaak niet zo dat op de meest stinkende mesthoop de mooiste bloemen floreren?
‘Het gevoel van verbondenheid dat mij verlamt’ raakt ook in mij een heel groot thema, op verschillende terreinen, naar verschillende mensen toe. Daarbij is het niet het gevoel van verbondenheid dat mij verlamt, maar het feit dat anderen vaak dat gevoel naar mij toe niet delen, geen contact willen.
En ik toch wil blijven uitgaan van dat gevoel van verbondenheid.
Dat is zeer pijnlijk, van zussen die reeds jaren geen contact meer met mij willen omdat ze niet begrijpen waar ik mee bezig ben, het pad dat ik belangrijk vind om te gaan. Wars van vele ons opgelegde normen en waarden en aangeleerde grenzen. Via de verschillende vrouwen waar ik langduriger een relatie mee had en zelfs kinderen mee heb. Waarvan er geen een nog maar het minste contact met mij wil hebben. Waarbij ik mij troost met de gedachte dat wellicht hun liefde en mijn mogelijke positieve impact nog veel te groot is zodat ze zich liever afsluiten om met anderen verder te kunnen. Ook via mensen waar ik plannen mee maak om samen een betere wereld te creëren, die mij uitsluiten omdat ze denken dat ik mijn zin wil doordrijven, waar ik alleen maar ook mijn vooruitstrevende ideeën gelijkwaardig mee open op tafel wil leggen… Dat overkomt mij keer op keer, steeds weer.
Een invoeg problematiek heet dat geleerd, gebaseerd op bipolair zijn: prachtige ideeën hebben maar niet de aansluiting vinden met anderen…
Het pijnlijkste nog voor mij is dat mijn jongste zoon, inmiddels 23, mij vanaf zijn 10e niet meer wenst te zien en zelfs niet het geringste contact wil. Hij als asperger gediagnostiseerd, die absoluut regelmaat en voorspelbaarheid nodig heeft. Ik onberekenbaar, de ene keer enthousiast, de andere keer lusteloos in de zetel hangend. Hij kon daar niet mee omgaan.
Toch ben ik blij dat ik van elk van hen ben blijven houden, niet verbitterd ben geraakt. Niet de pijn tot overmatig lijden heb laten leiden. Dankbaar ben gebleven voor al het goede dat er met elk van hen geweest is. En respectvol voor het pad dat anderen kiezen…. Alleenstaand, vaak mij eenzaam voelend door toch steeds het blijvende gevoel van verbondenheid heen. Als er ooit liefde is geweest blijft die toch bestaan! Ook al wordt er voor andere paden gekozen…
Wat als ook mijn gevoel van verbondenheid mij verlamt? Het raakt aan iets essentieels: ik kan de moed in mijn schoenen laten zakken, mij afsluiten van het gevoel van verbondenheid. mijn zinnen verzetten door mijn kop als een struisvogel in het zand te steken. Is dat niet wat velen doen? Maar dan ondersteunen wij juist het mondiale systeem dat alle onrecht uitlokt. De struggle for life en survival of the fittest. Velen denken dat dit een onvermijdelijke natuurwet is. Ik wil geloven dat wij als spiritueel wezen hogere doelen kunnen nastreven, eenheid in verscheidenheid. De ban van de materiële wereld kunnen doorbreken.
Als wij de pijn van de machteloze verbondenheid aanvaarden. Ons niet in het lijden wikkelen, maar juist de energie vinden om zelf positief aan de wereld bij te dragen. Hoe klein die bijdrage ook is. Dan creëren wij hoop. En hoop doet leven.
Is het niet dat voorbeeld dat mensen als moeder Theresa ons gaven? Het besef dat het hoogste geluk ligt in het zich verbinden met en ondersteunen van de ergste noodlijdenden? Zoals ook verbindende communicatie het stelt: het hoogste goed is gelukkig te zijn omringd door gelukkige mensen. Niet bij de pakken blijven neerzitten. Samen met anderen onze eigen liefdevolle microwereld creëren.
Is het niet juist dat wat wij beogen waar te maken op plekken als ‘tvlot? In onderlinge steun elkaar bemoedigend. Niet zozeer om na ons leven de hemel te bereiken, maar in de hoop een stukje hemel hier op aarde te creëren.
Ons mens zijn volledig waar te maken via medemenselijkheid.
Zoals bijvoorbeeld het zuid Afrikaans ubuntu ons leert: ‘ik ben mens omdat jij er ook bent…..’. Het creëren van een wereld in verbinding in plaats van in afgescheidenheid. Elkaar bevestigen in plaats van elkaar te be- en veroordelen.
Het is dat wat mij zo aanspreekt in de benadering binnen ‘tvlot: presentie: oordeelloos aanwezig zijn bij de ander.
Ieder maximaal ruimte geven en zo een stevige gemeenschappelijke ruimte creëren. Samen één grote familie zijn.