Zomer 2024. De zon doet deugd. De natuur is mooi. De stad is nog rustig. Ontspannen is fijn. Zomaar fladderen van het ene moment naar het andere en soms gewoon even zitten met een dankbaar gevoel.
Zomer 2024. Raketten worden afgeschoten. Een man steekt lukraak mensen neer. Een lotgenoot van hem wordt zelf vermoord teruggevonden in het stadspark. Mensen verongelukken. Oogsten mislukken. De wereld staat letterlijk in brand.
Zelfde zomer, zelfde moment. Allemaal mensen. Eén wereld.
Hoe kan het. En hoe hiermee leven? Letterlijk terwijl ik in het stadspark een kostbaar gesprek heb, ligt die vermoorde man een paar meters verderop nog onontdekt. Terwijl ik over de bloeiende heide wandel, zakt Gaza dieper en dieper in de hel.
Als ik stil word, ben ik tegelijk dankbaar en down.
Hoe leven in die ene wereld? Ik wil me niet afsluiten, want mensen in Gaza zijn mijn broeders en zusters. Ik wil niet doen of mijn geluk de enige realiteit is, terwijl de meeste wereldburgers in diepe ellende verkeren. Mijn gevoel van verbondenheid verlamt mij, als een vermoeide vlinder op grote brokken puin. Maar blijven zitten, daar help ik die mensen ook niet mee.
Het zal altijd botsen, haaks staan, wringen en pijn doen. Boos maken, verlammen. Want ik leef niet los, ik ben geen mens zonder anderen.
Er wordt wel gesproken van een vlindereffect. Vleugelslag van een vlindertje hier kan elders in de wereld beweging brengen, naar het schijnt. Dat vlindertje krijgt dat nooit te zien. Voelt zich alleen maar kwetsbaar en soms blij en verbonden.
Hoe leven? Niet verlamd raken. Zijn wie je bent. Soms stil staan. Leven vinden, opzuigen en delen. En weer verder. Zoiets?