‘Hallo mevrouw, bent u van het PSC? Hebben jullie een appartement vrij? Voor een gezin dat op straat komt te staan. Voor iemand die al 20 jaar in België is zonder papieren maar niet terug kan naar het herkomstland. Voor mijzelf, ik ben wanhopig.’ Meerdere kerken per week. Per mail, per telefoon, in ontmoetingen. Telkens en telkens opnieuw.
We zetten ons in voor toegankelijke huisvesting en verbinding. Zo vechten we tegen twee grote problemen in deze tijd: woningtekort en eenzaamheid. Een strijd van David tegen twee Goliaths.
We doen wat we kunnen. Maar we kunnen de wereld niet redden. En dus moet ik meermaals per week het hartverscheurende “nee” zeggen tegen deze mensen. Nee, nee, nee. Dat doet elke keer pijn.
Stilaan zouden we een tweede Antwerpen kunnen vullen met woningen voor al die wanhopige woningzoekenden. Wie altijd “nee” hoort, komt op straat terecht. Of van sofa naar tentje. Of in een peperduur beschimmeld zolderkamertje. Heel soms is er een netwerk, een kerk, een familie die kan helpen. Maar ook die zijn al overbelast en beperkt draagkrachtig. Het geeft wel moed dat die er zijn.
Het enige wat ik kan, is vertellen. Over die parallelle stad. Van medemensen die hun weg zoeken of kwijt zijn. Die moeten overleven. Die dat vaak ongelooflijk knap doen. Op wie we leunen voor allerlei onpopulair werk. Die evengoed het weefsel van de stad maken als u en ik.
Ik heb ook geen antwoorden.
Over David en Goliath gesproken: David was een gewoon jonk, zonder poespas of harnas. Hij deelde wel voltreffers uit aan die belachelijke reus. Misschien dat elk gebaar van menselijkheid, toch luisteren naar dat wanhopige verhaal, toch helpen verder zoeken, meeleven laten blijken, respect tonen, … die reuzen van maatschappelijke wreedheid kunnen ondermijnen.
Petra, hier geef je weer eens op diepmenselijke wijze de diepmenselijke tragiek weer aan dehumanisering in deze tijden
Het is uiterst belangrijk dat zulk onderwerp telkens weer voor het voetlicht gebracht wordt, samen met de wanhoop die dat probleem met zich meebrengt. Ook de kleine lichtpuntjes van medemenselijkheid die als een druppel op een gloeiende plaat verdampen als het ware. En op deze wijze toch de nodige aandacht krijgen. Kregen wij zulks maar via het nieuws te horen….. gelukkig dat er nog de blogs zijn om zulk nieuws te verspreiden.
Waar het om gaat is dat je aangeef dat er een soort parallelle stad ontstaat waar medemenselijkheid wel centraal staat, zoals dat in elk ‘ontwikkeld’ land zou dienen te gebeuren.
Helaas is dat haast nooit het geval. En kunnen wij vaak beter kijken en lering trekken uit zogenaamde ‘primitieve’ volkeren, waar eigendom niet telt en ieder een dak boven het hoofd krijgt en men voedsel gewoon onder elkaar deelt. Over humanisering gesproken! Of het voorbeeld van Ubuntu, dat zelfs in staat was een uiterst ‘westers’ dictatoriaal regime zich te laten ontbinden (via Desmond Tutu en Nelson Mandela).
Hoe komt het dat wij onze ‘natuurlijke’ menselijkheid, solidariteit, als samenleving verloren blijken te zijn? En juist het tegengestelde blijken steeds verder uit te lokken: de rijken die rijker worden, de armen die armer worden, in steeds grotere aantallen.
De ecofilosofie maakt daar een analyse van, dat het juist het fenomeen van het persoonlijke bezit dat beschermd dient te worden de oorzaak van al deze ellende is. Het is daarop dat ons neoliberale systeem gebaseerd is. Het is het exponent van de materialistische mens, de ‘struggle for life’ en ‘the survival of the fittest’. Daartegenover kunnen wij ons vereenzelvigen met onze spirituele kant waarin wij gaan voor verbondenheid en eenheid in verscheidenheid.
Het is dus uiterst belangrijk de nadelen van dat systeem te benoemen in plaats van als een struisvogel de kop in het zand te steken.
Wat is nu het beste middel om het tij alsnog te doen keren? Hoe kunnen wij de fundamentele uitgangspunten van onze samenleving herijken en herschikken volgens de weg die o.a. Jezus ons aangereikt heeft?
Voor mij ligt daar de grote taak van religie: mensen via medemenselijkheid samenbrengen. samen verantwoordlijkheid nemen voor de wereld die wij wel of niet willen ondersteunen.