Bijbelbabbel in PSC Open Huis – vervolg. We lezen verder. Over koning David en zijn zoon Absalom. Een zoon die alles inpakt en naar de troon grijpt en een koning die als vader hier onder lijdt. We lezen een lang stuk, zo voelen we steeds beter aan hoe dubbel alles is voor hen allebei. De vader-zoon-relatie die kapot gaat aan het politiek spel tussen machthebber en machtsbeluste rivaal. “Ahnee, toch geen politiek hier hè!” roept iemand uit, “anders ben ik hier weg! Dat geeft alleen maar miserie tussen mensen.” En inderdaad, lang verhaal kort: het gaat helemaal mis. De manier waarop dat verteld wordt is ook dubbel. Eerst moeten we onwillekeurig lachen om die prins die met zijn haardos in takken van een eik blijft hangen terwijl zijn ezel doorloopt. Dat stuk van het verhaal is kennelijk lachwekkend bedoeld. Maar meteen slaat de overwinningsroes om in diepe rouw. De vader vergeet dat hij koning is wiens rivaal is verslagen en als het doodsbericht met veel moeite tot hem doordringt, kan hij het alleen maar uitschreeuwen van verdriet over zijn zoon.

Weer een verhaal dat geen uitleg nodig heeft. Samen voelen we mee hoe dubbel het leven is. Vooral als het over je kind gaat. En over de spanning tussen je ene relatie met je andere verbintenissen. “Verdriet hoort bij het leven”, zegt iemand. “Dat moet je niet wegduwen.” En tegelijk kunnen we ook lachen bij die bungelaar in de boom.

Wonderlijk hoe zulke eeuwenoude verhalen ons kunnen helpen om dubbel te zien en toch niet, of juist niet, scheel te worden. Om de spanningen van het leven uit te houden. Wonderlijk hoe samen zo’n verhaal lezen ook een verbinding legt tussen zulke hele verschillende mensen. Dubbel zien maakt ook dat je de dubbelheid bij anderen kunt respecteren. En dan kun je samen huilen en lachen.